Μια φράση που έχει ειπωθεί από χιλιάδες ανθρώπους και κυρίως από γυναίκες ναυτικών.
Δικαίως ή αδίκως οι ναυτικοί έχουν εδώ και πολλά χρόνια συνδεθεί με ναρκωτικά, τζόγο και φυσικά με γυναίκες στα λιμάνια. Για όλα έχουμε μιλήσει εδώ στο e-Nautilia στο άρθρο Μύθοι και πραγματικότητα γύρω από το επάγγελμα του ναυτικού, στο οποίο και φυσικά αναφέρεται ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει.
Θα ήθελα τώρα να μιλήσουμε για την φράση του τίτλου, η οποία φυσικά συνδέεται άμεσα με τα λιμάνια στα οποία πηγαίνουν οι ναυτικοί. Αυτή η φράση λοιπόν, όπως θα αναλύσουμε και παρακάτω, λέγεται περισσότερο από εμάς τους ναυτικούς πλέον…. Λέγεται περισσότερο γιατί πραγματικά κάθε λιμάνι είναι πραγματικά ένας καημός για όλους μας…
Και εξηγούμε πιάνοντας ένα ένα αυτά που θέλω να πω.
Στα περισσότερα πλέον λιμάνια του κόσμου και κυρίως σε αυτά που κάποτε προσφέρονταν για ”γλέντια”, η έξοδος είναι δύσκολη και πολλές φορές αδύνατη. Τα καράβια προσεγγίζουν σε τσαμαδούρες (SBM) η σε πλατφόρμες (Sea Island) στη μέση της θάλασσας και είναι προφανές ότι η έξοδος απαγορεύεται. Επιπροσθέτως, οι χώρες που κάποτε ήταν τριτοκοσμικές έχουν αναπτυχθεί και πλέον τείνει να εξαφανιστεί κάθε είδους διασκέδαση που όλοι οι στεριανοί νομίζουν ότι απολαμβάνουν οι ναυτικοί.
Τα λιμάνια είναι πλέον μεγάλος καημός για τους ίδιους τους ναυτικούς. Πολύ δουλειά για όλους και ελάχιστη ξεκούραση, ευθύνες και κ μικρή παραμονή στα λιμάνια. Οι ώρες εργασίας, παρόλο που κάποιοι πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν το αντίθετο, είναι ατελείωτες! Είναι αδύνατον να τηρηθούν τα Resting hrous, οπότε το πρώτο μέλημα του ναυτικού όταν θα έχει κάποιο κενό των 2-4 ή στην καλύτερη των 6 ωρών είναι να ξεκουραστεί και όχι να βγει έξω.
Οι επιθεωρήσεις από λιμεναρχεία, ακτοφυλακές, νηογνώμονες, Vetting είναι σύνηθες πλέον φαινόμενο το οποίο είναι ένα ακόμα (μεγάλο είναι η αλήθεια) αγκάθι για την έξοδο των ναυτικών αλλά και γενικότερα για την ηρεμία του.
Οι ευθύνες στα λιμάνια μεγιστοποιούνται διότι μπαίνει μέσα στη ζωή μας και η φορτοεκφόρτωση των εκάστοτε φορτίων που κουβαλάνε τα πλοία στα οποία είμαστε. Δεν λέω πώς όταν είμαστε εν πλω δεν υπάρχουν ευθύνες, λέω ότι οι χειρισμοί που απαιτεί το κάθε φορτίο είναι ένας πολύ σημαντικός κίνδυνος για όλους μας.
Ένα ακόμη που κάνει τα λιμάνια δύσκολα για τους ναυτικούς είναι ότι κάθε προσέγγιση, κάθε πρόσδεση-απόδεση του καραβιού και γενικότερα κάθε ”standby”, από μόνο του και μόνο αυτό το γεγονός είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο γενικότερα για το καράβι και την ασφάλεια του πληρώματος.
Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν ακόμα κάποια ελάχιστα καράβια τα οποία κάθονται πολλές μέρες σε συγκεκριμένα λιμάνια και σίγουρα έχουν την ευχέρεια τα πληρώματα να περνάνε καλά. Είναι όμως πιστέψτε με ελάχιστα και οι συνάδελφοι που διαβάζουν το κείμενο αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.
Δεν λέω ακόμα ότι δεν βγαίνουμε ποτέ. Βγαίνουμε αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι υπό την πίεση του χρόνου και είναι σε πολιτισμένα λιμάνια στα οποία κατά κύριο λόγο γίνεται για να φάμε ένα φαγητό της προκοπής και να ψωνίσουμε και πέντε βασικά πραγματάκια.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι στην συντριπτική πλειοψηφία είναι καλύτερα να είμαστε εκτός λιμανιών, στην καθημερινότητα και στην ησυχία μας. Ναι ξέρω, όταν είμαστε στη θάλασσα όμως, έχουμε (ενδεχομένως) κακοκαιρίες και (πραγματική) έλλειψη επικοινωνίας, η οποία είναι μέσω κινητού ή internet που αγοράζουμε στα λιμάνια για να μιλάμε τις οικογένειες και τους φίλους μας. Νομίζω όμως ότι είναι καλύτερα να έχουμε όσο λιγότερα λιμάνια γίνεται.
Είχα την ανάγκη να περιγράψω λίγο την κατάσταση για δείξω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και ότι δεν είναι σαν 20 χρόνια πριν. Η ναυτιλία εξελίσσεται και μαζί με αυτήν και οι ναυτικοί.
s.o.
