Χθες μάλλον ήρθε το τέλος για το ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ πρώην ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΑΠΟΛΛΩΝ ΕΞΠΡΕΣ 2, ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΥΛΙΑΝΗ, ΡΟΜΙΛΝΤΑ.
Ένα πλοίο που ταξίδεψε στην Ελλάδα δύο και πλέον δεκαετίες, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των επιβατών με τη σταθερότητά του στους καιρούς.
Θυμάμαι το 2005, Νοέμβριο, που μας έπιασε ένα 11αρι Γαρμπής, επιστρέφοντας από Δυτικές Κυκλάδες. Ο καιρός ήταν 8-9 φεύγοντας από τη Μήλο. Στη Σίφνο ο μώλος ξεπλενόταν απ΄ άκρου εις άκρον. Πλήρωμα, επιβάτες και λιμενικοί έδωσαν τη μάχη τους. Μια μάχη χιλιοπαιγμένη, αιτία της ανυπαρξίας λιμενικών εγκαταστάσεων και τοπικών σκοπιμοτήτων. Έξω από τη Σέριφο, νύχτα χάλασε η δεξιά μηχανή. Γύρισα το βαπόρι κατά τη Σύρο να έχω τον καιρό πρύμα. Ανακοίνωσα ότι λόγω του καιρού πλέω σε αντιμονή. Όμως τόσο ο καιρός όσο και το ταξίδι πίεζε. Η Σέριφος κεπλενόταν στη Νότια θέση. Υπολόγισα ότι μπαίνοντας στο βόρειο κομμάτι του λιμανιού, ο καιρός θα ήταν καταπρύμα στο ρεμέτζο. Γύρισα, έβαλα μούρη. Όλο μου το πλήρωμα σε ακραία προσοχή. Είχα εμπιστοσύνη και στους αξιωματικούς και στους ναύτες. Όλα τα παιδιά φιλότιμα.
Στη γέφυρα νέκρα, σιωπή, νύχτα. Ο καιρός ήρθε από πρύμα. Ευτυχώς με τη μία μηχανή αυτά τα βαπόρια κυβερνούσαν καλά. Ήθελε προσοχή μην μας φύγει δεξιά ή αριστερά και μην μου πάρει δρόμο διότι με την μία μηχανή δύσκολα θα σταματούσε. Ανάψαμε τα φώτα της πλώρης. Η ομοχειρία καρφωμένα τα μάτια της πάνω μου στο αριστερό φτερό. Κανόνιζα να περάσω ξυστά απ΄ το κεφαλόσκαλο. Στα 100 μέτρα απ΄το μώλο έξω απ΄το λιμάνι φουντάρισα τη δεξιά κι άρχισα το ανάποδα της δεξιάς. Περάσαμε το κεφάλι. Ο Ύπαρχος “””30 να περάσει μέσα η πρύμνη…. 25, 20, 15, 10, 5, 4, 3, 2, 1…. Περάσαμε. Έδωσα βιλάγια. Ο καταπέλτης πάνω απ΄το μώλο.
-ΝΕΤΑ δάσαμε Κάπταιν.
Πήρα μπόσικα άγκυρας 8 κλειδιά στο νερό πάνω στον οστριογαρμπή. Με το μόλα βίρα η άγκυρα και η πλώρη πάνω στον καιρό. Τα κύματα ξέπλεναν το μώλο. Τελειώσαμε, φύγαμε. Σε λίγο πήρε μπρος και η αριστερή. Αφήσαμε αριστερά την σκοτεινή ανατολική Σέριφο. Εκεί στο Στενό Κύθνου-Σερίφου φάγαμε κάτι πολύ γερές βουτιές. Ο αέρας έπεσε στα 6-7 μποφώρ. Ελπίδες για να πιάσουμε Κύθνο.
-Έλα λιμεναρχείο, το Άγιος Γεώργιος σε 10 λεπτά στο μέσα λιμάνι.
-Καλή άφιξη.
Μπήκαμε, βγήκαμε δύσκολα. Ευτυχώς χωρίς πρόβλημα. Εκεί στα μισά της διαδρομής ο καιρός στο 5-6, μίλησα στους επιβάτες απ΄τα μεγάφωνα. Κυρίες και Κύριοι τα χειρότερα πέρασαν.
Αλίμονο εκεί στον Σαν Τζωρτζη απότομοι στρόβιλοι, αέρας, κύματα θεριέψανε μέσα στο ασημένιο φεγγαρόφως. Το πλοίο άρχισε να παλεύει γερά, να διπλαριάζει και να βουτάει. Έκοψα δρόμο. Ζήτησα άδεια απο το Τραφικ να περάσω ανάμεσα από Φλέβες και Καβούρι. Δόθηκε.
Μετά τις Φλέβες αδύνατον να πάρω πορεία. Το βαπόρι διατοιχίστηκε δυο τρεις φορές στις 15-20 μοίρες. Το έριξα μάσκα κατά την Αίγινα. Βουτιές. Η πλώρη ένας αδιάκοπος αφρός. Το βαπόρι άντεχε γερά. Το ίδιο και το πλήρωμα που είχα θέσει σε ετοιμότητα σ΄ όλα τα πόστα.
Κοντά στην Αίγινα απαγκιάσαμε.
Όλο δεξιάαααα.
Ο τιμονέρης πήρε σβούρα μαζί με το τιμόνι. Το βαπόρι γύρισε. Καρφί για την μπούκα. Ο άνεμος μάνιασε 50-55 κόμβοι. Μεσάνυχτα. 3,5 ώρες καθυστέρηση. Ρωτήσαμε άνεμο στην μπούκα το τραφικ.
Απάντησε ο ίδιος ο λιμενάρχης ο κ. Μπούσιος γνωστός και καλός συνεργάτης απ’ τη Ραφήνα.
– Καπτα Σιδερή πολύ αέρας. Δύσκολα εκεί στα διακοσαρια. Είμαστε όλοι εδώ. Σας περιμένουμε. Μπορείς να δέσεις στις θέσεις των Μυτιληνιών κάτω απ΄το ρολόι. Ο καιρός εδώ έχει γυρίσει κουλουριώτικος. Σηκώνει πέτρες.
– Ευχαριστώ, απάντησα στεγνά για τα τόσο ενθαρρυντικά.
Μπήκαμε με όλο τον δρόμο με τον άνεμο από 260 στους 50 κόμβους. Πήγαμε στη λιμενολεκάνη. Γυρίσαμε την πλώρη στη μπούκα. Ο άνεμος κατάπλωρα. Πολύ προσεκτικά πρυμνιοπλαγιοδετήσαμε κάτω απ΄το ρολόι.
Ασφαλής πρόσδεση με ένα ηρωικό πλήρωμα και στωικούς επιβάτες. Βλέποντάς σε σήμερα να γέρνεις αλλά «πολύ σκληρός για να πεθάνεις». Το μυαλό γύρισε 10 χρόνια πίσω, σε μια ανώνυμη ιστορία που έζησα πάνω σου σαν Πλοίαρχος, όπως και οι άλλοι πλοίαρχοι που πέρασαν από πάνω σου.
Όσους θυμάμαι: Νίκος Ραφτόπουλος, Δημήτρης Παουρής, Λευτέρης Καρυστινός και τελευταίος ο Βασίλης Γεροντάκης.
Αείμνηστοι ο Κυριάκος απ΄τη Σάμο, ο Ανδρέας ο Καπάκης με τελευταίο τον αγαπημένο μου Νίκο Σαρδή, που ήταν αυτός που υπηρέτησε περισσότερο σε αυτό το πλοίο κι είχε γίνει σύμβολο, με την πίπα και το κασκέττο.
Άνθρωποι και πλοία κάνουν το οδοιπορικό τους στη ζωή.
Όπως σε κάθε άνθρωπο έτσι και από κάθε πλοίο, έχει παρελάσει, η αγάπη, ο πόνος, η χαρά,το δάκρυ, η ευαισθησία, ο φόβος, η αγωνία, η λύτρωση.
Πάνω στα καταστρώματα τους εκατομμύρια ανθρώπους που πέρασαν, γέλασαν, χάρηκαν τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, το κύμα. Πήγαν χαρούμενοι νέοι διακοπές και τώρα τα βλέπουν άπραγα να σαπίζουν, με τα βιώματα μιας ζωής. Ναι κάθε τους καρφί, κάθε γωνιά τους, αξίζει τον ΣΕΒΑΣΜΟ.
Όλοι όσοι παλέψαμε και τραφήκαμε στο σκαρί σου, θα έχουμε από μια ιστορία σαν την δική μου να διηγηθούμε, όπως στις κηδείες προσφιλών.
Διότι σήμερα ήταν η κηδεία του πλοίου, αν το καταλάβατε.
Απλά απομένει η διαδικασία της ταφής, σε κάποιο διαλυτήριο.
Σήμερα που ο κουλουριώτικος πουνέντες φυσάει πάλι 40-45 κόμβους.
Εκ μέρους όλων όσων σε θυμούνται υπερήφανο πλοίο.
Σε ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ.
*Ο καπετάν Σιδέρης (Ισίδωρος) Μαμίδης αρθρογραφούσε επί σειρά ετών στο περιοδικό “Εφοπλιστής” και σε άλλα ναυτιλιακά έντυπα,
σε τακτική δημοσίευση του υπό έκδοση δοκιμίου του “Από της Σύρας τα πέλαγα του ονείρου”.
