Ένας συνδυασμός δραματικής αναβάθμισης των πλοίων, βαθιών περικοπών στο κόστος λειτουργίας και νέων στρατηγικών συμμαχιών υποστηρίζεται ως η κατάλληλη συνταγή που θα διασφαλίσει μακροπρόθεσμη αποδοτικότητα για την παγκόσμια ναυτιλιακή. Αλλά ενώ αυτό ακούγεται καλό νέο για τους μεταφορείς, ισχύει το ίδιο και για τους τερματικούς σταθμούς των εμπορευματοκιβωτίων;
Η συγκέντρωση μεγάλου όγκου κοντέινερ που θα πρέπει να διαμετακομιστούν “μια και έξω” κάθε εβδομάδα θα ασκήσει σημαντική πίεση στην ικανότητα ενός θαλάσσιου τερματικού σταθμού να κάνει καλά τη δουλειά του, τόσο στην αποβάθρα όσο και στην στεριά. Για τους τερματικούς σταθμούς που χειρίζονται την προέλευση και τον προορισμό του φορτίου, η αύξηση του όγκου των κοντέινερ θα επιφέρει επίσης παραπάνω φόρτο εργασίας στις φορολογικές δραστηριότητες της πύλης. Οι οδηγοί φορτηγών που παραλαμβάνουν και παραδίδουν τα εμπορευματοκιβώτια, θα έχουν πιθανότατα να αντιμετωπίσουν αύξηση της κυκλοφοριακής συμφόρησης και μεγάλες καθυστερήσεις στην πύλη.
Με τις οδικές και σιδηροδρομικές μεταφορές να έρχονται αντιμέτωπες με το χειρισμό δύο φορές μεγαλύτερου όγκου φορτίου από αυτόν ενός σκάφους, επίσης δεν είναι καθόλου σαφές κατά πόσον οι υποδομές υποδοχής στην ενδοχώρα πέρα από την πύλη θα αντεπεξέλθουν στην πρόκληση να μετακινούν μεγαλύτερους όγκους κουτιών ανά πάσα στιγμή.
Σε αυτό το κλίμα, η παραγωγικότητα ενός τερματικού σταθμού κοντέινερ δεν υπήρξε ποτέ πιο σημαντική. Ενώ οι τερματικοί σταθμοί μπορούν, και το κάνουν, να επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια σε τεχνολογικές λύσεις για την αύξηση της παραγωγικότητας, είναι αυτό αρκετό; Είναι οι υφιστάμενοι επιχειρησιακοί κανόνες, όπως οι διαδικασίες αντικατάστασης των εργαζομένων και οι καθιερωμένες διαδικασιών ανεφοδιασμού, αρκετά ευέλικτοι και αποτελεσματικοί για να αντιμετωπίσουν το προσεχή παλιρροιακό κύμα των κοντέινερ που οι γραμμές θα παραδίδουν σε μία μόνο κλήση;
