Η ναυτοσύνη έχει πολλές φορές ειπωθεί ότι δεν έχει ακριβή ορισμό. Σαν ορισμό θα μπορούσαμε με απλά λόγια να πούμε ότι είναι η ικανότητα ενός ναυτικού να συμπεριφέρεται σύμφωνα με ό,τι θεωρείται σωστό και ασφαλές.
Εδώ και πολύ καιρό παρακολουθώ κάποιες ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίες ασχολούνται με τη ναυτιλία, και οι αναρτήσεις αλλά και τα σχόλια με θλίβουν σαν Έλληνα ναυτικό της νέας γενιάς.
Προσέξτε, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι ένας αριθμός ανθρώπων αναρτούν κάποια θέματα που σηκώνουν συζήτηση, αλλά ότι οι συνάδελφοι Μηχανικοί και Πλοίαρχοι παρασύρονται και σχολιάζουν απίστευτα πράγματα.
Σχόλια του τύπου ότι ο Πλοίαρχος είναι άσχετος και μόνο οι Μηχανικοί το πάνε το καράβι ή ότι οι μόνοι που δουλεύουν και έχουν ευθύνες είναι μόνο οι μηχανικοί ή ότι μετά τον πλοίαρχο είναι μόνο ο θεός και παρά πολλά ακόμη που πραγματικά θυμίζουν άλλες εποχές, είναι κάτι που μας δείχνει ότι τελικά έχουμε μείνει πολύ πίσω, παρόλο που κοκορευόμαστε ότι εμείς οι Έλληνες τα ξέρουμε όλα.
Δε μπορείς να ακούς τέτοια πράγματα από Πλοιάρχους, Υποπλοιάρχους, Α’ και Β’ μηχανικούς. Μιλάμε για τους τέσσερις που έχουν το μεγαλύτερο βάρος λειτουργίας ενός καραβιού. Όταν λοιπόν τα ακούς από αυτούς το μόνο που γίνεται είναι να μπολιάζονται με μίσος οι επόμενες γενιές και να διαιωνίζεται μια ηλίθια κατάσταση.
Σε ένα καράβι θα πρέπει να υπάρχει και να τηρείται η ιεραρχία. Όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό. Αν λοιπόν ένας τρίτος μηχανικός δε σέβεται τον Α’ μηχανικό και τον Β΄Μηχανικό ή ένας Ανθυποπλοίαρχος δε σέβεται τον Πλοίαρχο και τον Υποπλοίαρχο πως θα λειτουργήσει ομαλά ένα πλοίο; Όταν τα μέλη του πληρώματος δεν σέβονται τον Πλοίαρχο πως θα προχωρήσουμε μπροστά; Εκτός εάν θέλουμε ένα μπάχαλο.
Πρώτα λοιπόν οι ανώτατοι αξιωματικοί θα πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα. Αν ένας υποπλοίαρχος ακούσει τον ανθυποπλοίαρχο να λέει κάτι για τον Α’ Μηχανικό αμέσως θα πρέπει ο ίδιος να του βάλει χέρι και να του εξηγήσει. Το ίδιο ισχύει και για έναν τρίτο μηχανικό και πάει λέγοντας.
Συμφωνώ ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά η πλειοψηφία δεν είναι έτσι πλέον.
Θα πρέπει λοιπόν να βάλουμε το κεφάλι μας κάτω και να σκεφτούμε τι τελικά θέλουμε να είμαστε. Θέλουμε να είμαστε σύγχρονοι ναυτικοί που σεβόμαστε τους συναδέλφους μας, την ιεραρχία και τον σωστό τρόπο λειτουργίας ενός πλοίου έχοντας και την ελληνική ναυτοσύνη ή θέλουμε να μείνουμε 30 χρόνια πίσω και να γελάνε όλοι μαζί μας;
Η επιλογή είναι δικιά μας …
