Πάνω από το 80% των ναυτικών δηλώνουν δυσαρεστημένοι με το επάγγελμα, περιγράφοντας ένα περιβάλλον εξαντλητικής εργασίας, περιορισμένης ξεκούρασης και αυξανόμενης επιτήρησης. Η φωνή τους έχει ενισχυθεί τα τελευταία χρόνια – το ερώτημα είναι αν την ακούει κανείς.

Είναι κάτι γνωστό στους κύκλους των ναυτικών κι όχι μόνο. Τα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια του διαδικτύου και των social media, η φωνή των ναυτικών έχει δυναμώσει ακόμη περισσότερο. Το θέμα όμως είναι εάν τον ακούνε.

Πάνω από το 80% των ναυτικών περιγράφουν πλέον το σύγχρονο ναυτικό επάγγελμα ως ένα επάγγελμα που απαιτεί υπερβολική εργασία, είναι υποαμειβόμενο και ψηφιακά παρακολουθούμενο.

Πίσω από αυτή τη διαπίστωση κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα: περισσότερες ώρες εργασίας, συρρίκνωση του μεγέθους των πληρωμάτων, στάσιμοι μισθοί και συνεχής επιτήρηση μέσω ψηφιακών συστημάτων που εγκαθίστανται στα πλοία.

Κάθε κίνηση, από τις ώρες ανάπαυσης έως τις μετρήσεις της απόδοσης, παρακολουθούνται και καταγράφονται, αφήνοντας τους ναυτικούς να αισθάνονται σαν αριθμοί και ψηφιακά δεδομένα αντί για ανθρώπους. Ο αδιάκοπος φόρτος εργασίας, σε συνδυασμό με τις περιορισμένες ώρες ξεκούρασης και την αυξανόμενη πίεση από τα γραφεία, έχει απογυμνώσει το επάγγελμα από το αίσθημα υπερηφάνειας και ελευθερίας που κάποτε το χαρακτήριζε.

Πολλοί παραδέχονται ότι αισθάνονται περισσότερο σαν μηχανές που απλώς φροντίζουν ώστε το παγκόσμιο εμπόριο να συνεχίσει να κινείται, παρά σαν ανθρώπους που κινούν και ταξιδεύουν τα εμπορικά πλοία του πλανήτη.

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι παρόλο που οι ναυτικοί φωνάζουν, η ναυτιλιακή βιομηχανία σφυρίζει αδιάφορα. Δεν κάνει καμία ουσιαστική προσπάθεια για να βελτιωθεί η κατάσταση. Αντίθετα, θα έλεγα ότι συνεχίζει να την επιδεινώνει ακόμη περισσότερο