Γιατί οι ναυτιλιακές εταιρείες θα πρέπει να ηγούνται από Πλοιάρχους και Α’ μηχανικούς; Όντας σε μια εποχή όπου η ναυτιλιακή βιομηχανία αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, είναι ξεκάθαρο πλέον ότι κάθε χρόνο συνεχίζεται μια ακατανόητη «από-ναυτικοποίηση»…
Ναι ξέρω, δεν υπάρχει τέτοια λέξη αλλά είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος ότι οι ναυτιλιακές εταιρείες πάσχουν πλέον από ανθρώπους με ναυτοσύνη και με μεγάλη εμπειρία στις ανώτερες θέσεις μέσα σε ένα πλοίο, αυτή του Πλοιάρχου και του Α’ μηχανικού.
Είναι πολύ δύσκολο κάποιος, όχι απλά να καταλάβει, αλλά να κατανοήσει εις βάθος την δουλειά μέσα σε ένα πλοίο εάν δεν έχει ταξιδέψει και δεν έχει «φάει την θάλασσα με το κουτάλι», που λέει και ο λαός μας. Και όταν λέω να την έχει φάει, εννοώ να έχει μείνει σε αυτές τις θέσεις τουλάχιστον για 5-6 χρόνια έχοντας θαλάσσια υπηρεσία τουλάχιστον 3 χρόνια. Άλλωστε με ένα μπάρκο και δύο κάνεις δεν πάτησε ποτέ στα πόδια του.
Ποιος μπορεί να καταλάβει έναν πλοίαρχο που πλέει στην Κίνα ανάμεσα σε χιλιάδες ψαράδικα και πλοία εάν ο ίδιος δεν έχει ταξιδέψει σε τέτοια μέρη; Ποιος μπορεί να το καταλάβει πόση αγωνία έχει όταν περνάει με το καράβι έχοντας under keel clearance μόλις 2-3 μέτρα; Ποιος μπορεί να νοιώσει πως αισθάνεται αυτός όταν έχει να αντιμετωπίσει μια κακοκαιρία; Ποιος μπορεί να τον αφουγκραστεί όταν θα κληθεί να πάρει μια πάρα πολύ σημαντική απόφαση όταν ο ίδιος δεν έχει αναγκαστεί να την πάρει ποτέ;
Ποιος θα καταλάβει ένα Α’ μηχανικό την αγωνία του σε ένα black out? Ποιος μπορεί να το καταλάβει όταν σταματήσει ένα καράβι εν μέσω μιας κακοκαιρίας ή σε μια περιοχή με αβαθή και θαλάσσια κίνηση; Όταν κάποιος δεν έχει νοιώσει αυτή την πίεση πως θα το καταλάβει;
Μετά από δύο και πλέον δεκαετίες στην θάλασσα έχω καταλήξει στο προφανές. Κάνεις δεν μπορεί να κατανοήσει την φύση του επαγγέλματος εάν δεν δουλέψει σκλαβιά στα καράβια και ζήσει όσες περισσότερες καταστάσεις μπορεί.
Σίγουρα οι άνθρωποι που δεν είναι ναυτικοί μπορεί να έχουν άλλα προσόντα, να ξέρουν την θεωρία. Δεν μπορούν όμως να καταλάβουν πως είναι να βρίσκεσαι έρμαιο των πειρατών ή να διαπραγματεύεται κάποιος με το PSC, έχοντας από πριν να ετοιμάσει το πλοίο, να εκπαιδεύσει το πλήρωμα, να ξενυχτήσει για να φέρει το πλοίο στο λιμάνι.
Είναι και αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν και τα οποία ξεφεύγουν από το χέρι του πλοίαρχου και του πληρώματος. Είναι η ικανότητα αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι και η τύχη. Όλα αυτά θα πρέπει κάποιος να τα έχει ζήσει για να τα καταλάβει 100%.
Ένας Πλοίαρχος και Α’ μηχανικός είναι κάτι περισσότερο από μια απλή θέση. Ένας Πλοίαρχος και ένας Α’ μηχανικός φέρνουν εμπειρίες, βιώματα, εικόνες.
Για αυτό χρειάζεται η ναυτιλιακή βιομηχανία στα γραφεία στην στεριά αυτές τις δύο θέσεις. Γνωρίζουν εκ των έσω και μπορούν να πάρουν σωστότερες και γρηγορότερες αποφάσεις. Μιλάνε την ίδια γλώσσα με του συναδέλφους τους στο καράβι. Έχουν περάσει τα ίδια ή παρόμοια.
Και δεν έχει κάνει με εγωισμό όλο αυτό. Είναι η πραγματικότητα. Τα πλοία δεν πάνε πάντα «by the book». Ταξιδεύουν, φορτώνουν και ξεφορτώνουν με την πραγματικότητα. Δεν μπορεί κάποιος να τα γκουγκλάρει όλα ούτε να Ανακινεί ένα βιβλίο και ένα checklist και να γεμίσει το κεφάλι του με εμπειρίες.
Για αυτό χρειάζονταν, χρειάζονται και θα χρειάζονται στα γραφεία άνθρωποι έμπειροι στα πλοία και στην θάλασσα.
Αν δεν υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί να μπορούν αν προβλέψουν καταστάσεις και να δώσουν άμεσες και σωστές λύσεις τότε η ναυτιλία θα πλέει σε άγνωστα και αχαρτογράφητα νερά…
