Παρά το ότι πιστεύει, λανθασμένα, μια μικρή μερίδα στεριανών, το Ναυτικό επάγγελμα δεν είναι μόνον φανταχτερές στολές με λαμπερά κουμπιά και ολόχρυσα γαλόνια!!
Αυτά μια μέρα μένουν παρατημένα με αρκετή “ναφθαλίνη” μέσα σε μια ντουλάπα και ξεχνιούνται σιγά-σιγά με στο “διάβα” του χρόνου!!
Αν και ένδοξες στολές, ποτισμένες με αρμύρα απ’ όλες τις θάλασσες της Γης, μια μέρα είναι γραφτό, να ξεχαστούν κλεισμένες μέσα στην ντουλάπα!!
Το Ναυτικό επάγγελμα είναι μια εμπειρία μέσα στην “λαίλαπα” της ζωής. Είναι η εμπειρία της ίδιας της ζωής. Είναι η ίδια η ζωή!!
Είναι ένα αρκετά “σκληρό” επάγγελμα, όλο κούραση, πίκρες και στενοχώριες!!
Σίγουρα όμως, έχει και τα θετικά του και αυτά είναι πάρα πολλά. Αλλοίμονο αν ήταν όλα αρνητικά. Τότε οι θάλασσες θα ήταν χωρίς βαπόρια, χωρίς Ναυτικούς!!
Κάποιος “στεργιανός” κάποτε που συζητούσαμε, μου είπε : <<Μα, και τα δικά μας επαγγέλματα, δεν είναι κουραστικά και με πολλές στενοχώριες;;>>!!
<<Εντάξει φίλε, του απάντησα. Έχεις δίκιο, δεν λέω. Όμως εσύ, όταν σχολάσεις από τη δουλειά σου, όποια και να είναι και όσο δύσκολη να είναι αυτή, θα πας μετά, για το καφεδάκι σου με τους φίλου σου να κουτσομπολέψετε, χαζεύοντας τις μικρές και όμορφες γκαρσονούλες και μετά θα πας στο σπιτάκι σου να φας με την ησυχία σου, να ακούσεις τις ειδήσεις σου στην T/V, αν και ξέρεις ότι λένε πάντα ψέματα, (εσύ, δεν βάζεις μυαλό. Εκεί, θα τις ακούσεις, ασχέτως αν μετά θα βλαστημήσεις που κάθησες και τις άκουσες), να λογοφέρεις λιγάκι με την πεθερά σου, (αχ αυτές οι πεθερές), γιατί άργησες δήθεν, να γυρίσεις σπίτι σου και άφησες την κορούλα της μόνη της, λες και είναι μωρό, και μετά να πέσεις να κοιμηθείς μέχρι το πρωΐ “μονορούφι”. Ο Ναυτικός όμως, φίλε μου, πότε θα τα απολαύσει όλα αυτά;; (ειδικά τον καυγά με την πεθερά του;; ), πότε θα χαρεί λιγάκι την ωραία ζωή;; Μόνον για 5 περίπου μέρες σε κάποιο λιμάνι;; τις υπόλοιπες 25 μέρες του μήνα θα “βολοδέρνει” στα πέλαγα σαν τον γλάρο;; Όταν έχει τρικυμίες και άγριους Τυφώνες, πέςμμου φίλε μου, πως θα μπορέσει να κοιμηθεί αυτός ο καψερός;; Ο στεργιανός, φίλε μου, ότι και να συμβεί από θέμα υγείας, έχει την ιατρική του περίθαλψη ανά πάσα στιγμή. Στα βαπόρια και μάλιστα μισοπέλαγα, περιμένει βοήθεια μόνον από τον Θεό της θάλασσας, τον Ποσειδώνα!! Αν συμβεί, φίλε μου, κάτι κακό στο πλοίο, στην καλύτερη περίπτωση είναι να βλέπει το πλοίο να τραβάει πορεία…. προς τον βυθό, γατζωμένος πάνω σε ένα μισοσπασμένο κουπί, και στην χειρότερη περίπτωση να συντροφεύει ο ίδιος το πλοίο του προς τον βυθό!! Σκεπτόμενοι όλα αυτά, φίλε μου, ας αναθεωρήσουν μερικοί στεργιανοί αυτά που πιστεύουν, ότι δηλαδή οι Ναυτικοί καλοπερνάνε και ότι το Ναυτικό επάγγελμα είναι μόνον για διασκέδαση και για “δολάρια” >>!!
Ο φίλος μου, προβληματίστηκε με αυτά που του είπα και μετά από μια μικρή παύση, μου έκανε την εύλογη και αναμενόμενη από την αρχή, ερώτηση : <<Καλά, αφού είναι έτσι δύσκολα τα πράγματα, γιατί εσείς οι Ναυτικοί δεν αλλάζετε επάγγελμα>>;;
Χαμογέλασα, τον χτύπησα καλοκάγαθα στην πλάτη και του απάντησα : <<Διότι, φίλε μου καλέ, η θάλασσα μοιάζει με μια ωραία γυναίκα. Με μια πανέμορφη ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΑ “Μουλάτα”, σαν αυτές που ζήσαμε όλοι μας στο RIO. Όσο πιο πολλά νάζια σου κάνει, όσο πιο πολλά “κουνήματα” με το σώμα της (τα κύματά της) , τόσο πολύ την θέλεις. Τόσο πολύ την “ποθείς”. Τόσο πιο πολύ καιρό θέλεις να είσαι στην αγκαλιά της. Την θάλασσα, φίλε μου, δεν την αγαπάς απλά. Την θάλασσα την λατρεύεις. Γιαυτό έχει και το όνομα θηλυκό : “Η ΘΑΛΑΣΣΑ”, για να την αγαπάς σαν θηλυκό!! Οι Ναυτικοί, φίλε μου, έχουμε μάθει να αγαπάμε πολύ τις γυναίκες. Όλες τις γυναίκες και όχι να τις βλέπουμε μόνον για ένα “πήδημα και μετά, δρόμο”!! Και εγώ, φίλε μου, την θάλασσα την αγάπησα παράφορα και δεν την αλλάζω με τίποτα, σαν να είναι μια πραγματική και πανέμορφη γυναίκα>>!!.
Ο φίλος μου κατάλαβε καλά όλα αυτά που του είπα. Κούνησε με νόημα το κεφάλι, χαμογέλασε και έφυγε!!
Λίγα μέτρα πιο πέρα, σταμάτησε, γύρισε και μου είπε αυθόρμητα :
<<Φίλε μου Καπετάνιε, σε ζηλεύω. Είσαι πολύ αληθινός και τυχερός>>.
Και έφυγε πάλι!!
Τότε, έφυγα και εγώ!!
Στο δρόμο θυμήθηκα ένα παλιό γεγονός : Όταν, τότε, πρωτόμπαρκος με τα Liberty, 20άχρονο σχεδόν παλληκάρι, ενώ οι άλλοι φίλοι μου στην Αθήνα, έτρεχαν στα καφέ με τα ντροπαλά(;;;) τότε κοριτσόπουλα, εγώ άρχισα να “αλωνίζω” τα πέλαγα!!
Κάποια μέρα θυμάμαι, καθόμαστε με τον αείμνηστο τον Μπάρμπα Μήτσο, τον γερομαραγγό του πλοίου, (με λάτρευε σαν γιό του), πάνω στο κουβούσι στο Νο3 αμπάρι και τα λέγαμε, με είδε που κοιτούσα την αγριεμένη θάλασσα φοβισμένος, με χτύπησε “πατρικά” στην πλάτη και μου είπε :
<<Κοίτα Πάνο, παλληκάρι μου. “Αύριο” θα γίνεις Καπετάνιος και την θάλασσα με τα “χούγια της” θα πρέπει να την συνηθίσεις από τώρα. Ένα μόνον θα σου πω : την θάλασσα δεν πρέπει να την φοβόμαστε, αλλά να την σεβόμαστε και να την αγαπάμε. Να την σεβόμαστε σαν κάτι το πολύ “δυνατό”, κάτι που δύσκολα μπορούμε να δαμάσουμε. Από την άλλη μεριά, την θάλασσα να την αγαπάμε. Να την αγαπάμε σαν μια πανέμορφη γυναίκα. Αν κάτσεις και σκεφτείς, θα δεις ότι η “Μητέρα Θεά Φύσης”, έχει προνοήσει και έφτιαξε ένα υπέροχο, ένα ταιριαστό ζευγάρι. Ένα αρσενικό και ένα θυλικό. Το αρσενικό είναι “ο Ναυτικός” και το θηλυκό, “η Θάλασσα”. Αυτά τα δύο, πάνε πάντα μαζί!! Λοιπόν, μην το ξεχνάς. Την θάλασσα σεβάσου την και θα σε σεβαστεί και αυτή, αλλά και συγχρόνως, λάτρεψέ την. Κάποτε, με τα χρόνια, θα με θυμηθείς>>!!
Και μετά από αυτά τα λόγια, ο αείμνηστος Μπάρμπα Μήτσος, “έβγαλε” έναν σαν
“ρόγχο”, έγειρε στο πλάι, ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο μου και άφησε την τελευταία του πνοή!!
Είχε πεθάνει όχι στην στεριά, αλλά στην αγαπημένη του θάλασσα!!
Μου στοίχησε πάρα πολύ η απώλεια του “φίλου” μου Γέρο Μαραγκού!!
Σήμερα, μετά από 55 περίπου χρόνια, θυμήθηκα πάλι τα λόγια του αείμνηστου Μπάρμπα Μήτσου. Αυτά τα λόγια που μετέφερα και εγώ πριν, στον φίλο μου τον Στεριανό!!
Χαμογέλασα και αμέσως έβαλα το κεφάλι μου κάτω και ξέσπασα σε ασταμάτητα κλάματα.!!!!. ⚓🌹❤️
Πάνος Β. Τζέμος
Πλοίαρχος Εμπορικού
Ναυτικού. ⛵🏝️
