Ο ναυτιλιακός χάρτης αλλάζει καθώς οι εντάσεις στο Μεσανατολικό και στην Ερυθρά Θάλασσα οδηγούν σε νέες ρότες και αύξηση των αποστάσεων στη ναυτιλία.

Οι εντάσεις στο Μεσανατολικό και στην Ερυθρά Θάλασσα οδηγούν σε περίπλοκες εναλλακτικές διαδρομές.

Η ναυτιλία, όντας μια πολύ ιδιαίτερη βιομηχανία, ποτέ δεν ήταν σταθερή. Το γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται ή εργάζονται στη ναυτιλιακή βιομηχανία.

Ένα πρόβλημα σε μια περιοχή του πλανήτη και αμέσως αλλάζουν τα πάντα. Αυτό γινόταν πάντα και αυτό βλέπουμε και τώρα ξεκάθαρα με τις εντάσεις στο Μεσανατολικό και ειδικά με όσα συμβαίνουν στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Κόλπο του Άντεν.

Τα δρομολόγια και οι «ρότες» των πλοίων που κάποτε τα θεωρούσαμε δεδομένα, σήμερα είναι επικίνδυνες ή ασύμφορες.

Τα πλοία που περνούσαν κανονικά από τη Διώρυγα του Σουέζ, τώρα αναγκάζονται να κάνουν τον γύρο της Αφρικής και να περάσουν από το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας για να φτάσουν από την Ασία στην Ευρώπη και το αντίστροφο. Κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.

Μιλάμε για πολλές μέρες παραπάνω ταξίδι, περισσότερα καύσιμα, μεγαλύτερο κόστος, περισσότερες κακοκαιρίες και δύσκολες θάλασσες, αφού το να περάσουν τα πλοία τον χειμώνα από το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Σε καμία περίπτωση η επικινδυνότητα όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή της Ερυθράς Θάλασσας και της Μεσογείου.

Και μην ξεχνάμε και την πίεση που ασκείται στους ναυτικούς, που βρίσκονται περισσότερο καιρό στη θάλασσα, με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται.

Για τις μεγάλες εταιρείες μπορεί να είναι απλά “αναπροσαρμογή logistics”, αλλά για τον άνθρωπο που είναι στο καράβι είναι ακόμη μια δυσκολία. Ο ναυτικός κουράζεται, το πρόγραμμα βγαίνει εκτός, τα λιμάνια που περίμενες να δεις αλλάζουν τελευταία στιγμή. Κι όλα αυτά για να αποφευχθεί μια περιοχή που γίνεται επικίνδυνη είτε λόγω πολέμου είτε λόγω επιθέσεων.

Αν το δούμε πιο γενικά, η μετατόπιση των δρομολογίων αλλάζει και τον ίδιο τον χάρτη της ναυτιλίας. Νέες περιοχές αποκτούν σημασία, λιμάνια που ήταν δευτερεύοντα γίνονται κομβικά. Όλα αυτά έχουν συνέπειες όχι μόνο στο εμπόριο αλλά και στη γεωπολιτική. Η ναυτιλία πάντα ήταν καθρέφτης της πολιτικής κατάστασης, και τώρα το βλέπουμε πιο καθαρά από ποτέ.

Θυμάμαι ένα ταξίδι που ξεκινήσαμε από την Ασία με προορισμό τη βόρεια Ευρώπη μέσω της Διώρυγας του Σουέζ, και τελικά καταλήξαμε να κάνουμε τον γύρο της Αφρικής. Πέρα από το κόστος του ταξιδιού λόγω των περισσότερων καυσίμων, θυμάμαι την ανησυχία που υπήρχε στο πλήρωμα. Ήταν και χειμώνας στο νότιο ημισφαίριο, οπότε οι καιρικές συνθήκες και το κούνημα του πλοίου έκαναν ακόμη χειρότερη την κατάσταση.

Φοβάμαι πως αν συνεχιστούν οι εντάσεις, αυτό θα γίνει η νέα κανονικότητα. Και τότε θα πρέπει όλοι, από τους εφοπλιστές μέχρι τους ναυτικούς, να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Όχι ότι ο ναυτικός έχει σταματήσει ποτέ να ζει με τέτοιου είδους καταστάσεις. Ούτε φυσικά η ναυτιλιακή βιομηχανία. Η διαφορά όμως είναι ότι στη μία περίπτωση μιλάμε για χρήματα και υλικά αγαθά, ενώ στην άλλη για ανθρώπους και ανθρώπινες ψυχές…

Άλλωστε, η ναυτιλία δεν είναι μόνο αριθμοί και στατιστικές. Είναι και οι δρόμοι που ανοίγουν ή κλείνουν κάθε μέρα. Όταν αλλάζουν οι ρότες, αλλάζουν και οι ισορροπίες. Και όσοι είναι μέσα στα καράβια το νιώθουν στο πετσί τους πριν ακόμη φτάσει στα πρωτοσέλιδα.