Εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, νησιωτική και με τεράστια ναυτική παράδοση, το ναυτικό επάγγελμα παραμένει εντελώς άγνωστο στην συντριπτική πλειοψηφία. Και μου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ότι παραμένει άγνωστο σε μια περίοδο που το ναυτικό επάγγελμα έχει μεγαλη ζήτηση, λόγω κυρίως της κρίσης και των γνωστών δυσκολιών των μνημονίων.
Βέβαια αυτο δεν είναι κάτι άγνωστο ανάμεσα στους ναυτικούς κύκλους. Είναι γνωστό ότι τα λάθη του κράτους τις τελευταίες δεκαετίες γύρω απο το ναυτικό επάγγελμα είναι παρά πολλα, και εκτός της υποβάθμισης της ναυτικής εκπαίδευσης και του ναυτικού κλάδου γενικότερα, υπάρχει και μια απίστευτη άγνοια της κοινωνίας. Μια άγνοια της οποίας κύριος υπαίτιος είναι η πολιτεία.
Η αφορμή για τα παραπάνω μου δόθηκε όταν σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή υπήρχε μια συζητηση σχετικά με τις απεργίες των ναυτικών και τα αίτηματα τους. Όταν στη συζητηση ειπώθηκε ότι το ναυτικό επάγγελμα είναι ιδιαίτερο και δύσκολο και άρα είναι ακόμα περισσότερο άδικες οι μειώσεις συντάξεων, ο δημοσιογράφος σε έντονο ύφος είπε ότι «άμα το πάμε έτσι και ο στρατιωτικός που φυλάει τα σύνορα στον Έβρο το ίδιο αισθάνεται». Κάπως έτσι το είπε τελοσπαντον.
Σεβαστά όλα τα επαγγέλματα αλλά προς τι η τόσο μεγαλη άγνοια; Και για να μη σταθώ μόνο στις συντάξεις, οι κρατήσεις ενός ναυτικού είναι τεραστιες και δυσανάλογες με όλα αυτά που έχει να αντιμετωπίσει. Ενος ναυτικού ο οποίος λείπει απο το σπίτι του, δεν έχει γιατρό, το επάγγελμα είναι απο τα πιο επικίνδυνα παγκοσμίως, δεν κοιματε σωστά, δεν τρώει σωστά, εργάζεται πολλές φορές σε καράβια με ξένη σημαία και καμία σχέση δεν έχει με το ελληνικό κράτος (εκτός το ότι ετυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα και να είναι Έλληνας), φέρνει συνάλλαγμα στην Ελλάδα, δεν απασχολεί σε τιποτα το ελληνικό κράτος τους 7-8 η και περισσότερους μήνες το χρόνο που λείπει ( ούτε γιατρούς ούτε φάρμακα ούτε τιποτα), κρατάει πολλές φορές στα χέρια του χιλιάδες ζωές η χειρίζεται επικίνδυνα φορτία τα οποία σε περίπτωση ατυχήματος θα έχουν αντίκτυπο σε χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους ( π.χ μια θαλάσσια ρύπανση).
Προς τι η σύγκριση λοιπόν με έναν στρατιωτικό στον Έβρο εν καιρό ειρήνης; Και όχι δε λέω να κοπούν οι συντάξεις των στρατιωτικών, μακριά απο εμένα τέτοια λόγια. Αν θελουμε να αγγίξουμε το δημόσιο υπάρχουν χιλιάδες κηφήνες που μπορούμε να αγγίξουμε. Απλά το αναφέρω σαν παράδειγμα το συγκεκριμένο που άκουσα.
Και αναρωτιέμαι γιατι η πολιτεία δεν φρόντισε τόσα χρόνια να ενημερώσει την κοινωνία μας για την δυσκολία και τις ιδιαιτερότητες του ναυτικού επαγγέλματος; Βλέπω σε σοβαρές χώρες στο εξωτερικό ότι το ναυτικό επάγγελμα χαίρει μεγάλου σεβασμού απο την πολιτεία και τους ανθρώπους της. Εδώ έχουμε μείνει 50-60 χρόνια πίσω (όπως και στα περισσότερα δηλαδή και εκεί πίσω είμαστε) και όλοι έχουν την εντύπωση ότι ο ναυτικός μπαρκαρει και παει διακοπές…. βγαίνει στα λιμάνια, πίνει, χαρτοπαιζει και αλλα πολλά.
Παταγώδη αποτυχία της πολιτείας να ενημερώσει τους πολίτες σχετικά με το ναυτικό επάγγελμα, το οποίο θα έπρεπε να μοιάζει ενα επάγγελμα που εμπνέει σεβασμό και όχι σαν κάτι παρακατιανό. Και επιμένω για το ναυτικό επάγγελμα διότι η Ελλάδα είναι μια ναυτική χώρα και διαθέτει τον κορυφαίο στόλο παγκοσμίως.
Το ίδιο με την πολιτεία είναι και η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων, και ελάχιστοι γνωρίζουν για το ναυτικό επάγγελμα. Και αναφέρω τον συγκεκριμένο κλάδο γιατι απο εκεί περνάνε και μηνύματα στον κόσμο. Βέβαια δε έχει κανείς την απαίτηση ένας δημοσιογράφος ή οποιαδήποτε άλλος να μπορεί να γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες του ναυτικού επαγγέλματος. Δεν θέλω να είμαι άδικος…
Την ευθύνη την έχει η πολιτεία και μόνο αυτή. Και για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και του ναυτικού κλάδου και για την γενικότερη άγνοια του ναυτικού επαγγέλματος.
Καλά ταξίδια σε όλους!
