Τα παιδιά των ναυτικών μεγαλώνουν με την αγάπη του πατέρα ή της μητέρας τους, ακόμη κι όταν τον στερούνται για μήνες. Είναι παιδιά που μαθαίνουν από νωρίς την υπομονή, την αναμονή και τη σιωπή. Στα παιδιά των ναυτικών ανήκει μια σιωπηλή γενναιότητα που αξίζει να αναγνωρίζεται.

Μετά το πρόσφατο αφιέρωμα μου στον “ναυτικό πατέρα”, η σκέψη μου πηγαίνει στα παιδιά που μεγαλώνουν με την αγάπη του, ακόμη κι όταν τον στερούνται για μήνες. Στα παιδιά των ναυτικών.
Μια σιωπηλή γενναιότητα που αξίζει να αναγνωρίζεται.

Είναι αφιερωμένο στα δύο μου κορίτσια, που περίμεναν την επιστροφή μου με υπομονή, λαχτάρα και αγάπη.
Είναι παιδιά που μεγαλώνουν με τον ήχο του τηλεφώνου, μετρώντας μέρες και νύχτες ως τον επόμενο απόπλου, την επόμενη άφιξη, την επόμενη αγκαλιά. Παιδιά που μαθαίνουν από νωρίς τι θα πει απόσταση, αναμονή και σιωπή. Που κοιμούνται με την εικόνα ενός προσώπου σε κορνίζα και ξυπνούν με την ελπίδα πως εκείνη η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής δεν θα είναι σκεπασμένη από παράσιτα και χιλιόμετρα.

Τα παιδιά των ναυτικών ωριμάζουν γρήγορα. Έχουν στο βλέμμα τους τη θάλασσα, ακόμα κι αν δεν την έχουν δει ποτέ από κοντά. Ξέρουν τι θα πει ευθύνη και προσμονή. Ζουν με τις εποχές ανάποδα: με γιορτές χωρίς πατέρα ή μητέρα, με γενέθλια που χωρούν σε μια κάρτα ή σε μια βιντεοκλήση. Κι όμως, δεν ζητούν εξηγήσεις· μονάχα μαθαίνουν να αγαπούν με υπομονή και πίστη.

Στα παιδιά των ναυτικών ανήκει μια ξεχωριστή γενναιότητα. Γιατί στηρίζουν χωρίς να φαίνονται, περιμένουν χωρίς να παραπονούνται, κι όταν έρθει η ώρα του γυρισμού, κρατούν ανοιχτή την πόρτα και τη ζεστασιά του σπιτιού. Είναι εκείνοι που μεγαλώνουν μέσα από την απουσία, χωρίς όμως να χάνουν την τρυφερότητα.

Κι όταν γίνουν μεγάλοι, κουβαλούν μέσα τους μια ναυτική πυξίδα: ξέρουν να βρίσκουν τον δρόμο στην αγάπη και στην υπομονή. Γιατί έχουν μάθει πως κάποιες φορές, οι πιο μεγάλες αποστάσεις γεφυρώνονται με ένα απλό: «Σε σκέφτομαι».
Κι αξίζει η κοινωνία, οι θεσμοί και η πολιτεία να θυμούνται τα παιδιά των ναυτικών. Όχι μονάχα με λόγια συγκίνησης, αλλά με πράξεις μέριμνας: στην εκπαίδευση, στην ψυχολογική στήριξη, στην καθημερινότητα.

Γιατί όπως κάθε ταξίδι στη θάλασσα έχει ανάγκη από ασφάλεια και φροντίδα, έτσι κι αυτά τα παιδιά χρειάζονται στήριξη για να συνεχίσουν να μεγαλώνουν με δύναμη και αξιοπρέπεια. Είναι το λιμάνι πίσω από κάθε πλοίο. Και τα λιμάνια αξίζουν προστασία.

Μιχάλης Τριανταφύλλου