Η συγκλονιστική ιστορία του καπεταν Μιχάλη Ανγγελάκη, ο οποίος ήταν παρόν στο ναυάγιο του «ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ». Το e-Nautilia.gr τον ευχαριστεί που αποφάσισε να την μοιραστεί μαζί του και με τους αναγνώστες του.
«Η ανάρτηση σας για τα 12 ναυάγια, αναφέρεται και σ’ αυτό του Φ/Γ ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ που με έφερε πολλά χρόνια πίσω μια και συμβαίνει να ήμουν παρών στο συμβάν.
Χάριν της ιστορίας επιτρέψτε μου να διηγηθώ τα συμβάντα σκαλίζοντας την μνήμη μου και στα τεκταινόμενα λίγο πριν το ναυάγιο που προσδίδουν ίσως και μια κάποια γλαφυρότητα!
Τα πλοία “ΚΑΠΑΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ” πλοιοκτησίας Παλαιοκρασσά και “ΒΑΣΙΛΗΣ” πλοιοκτησίας Λ. Βαλμά έφεραν την ελληνική σημαία και ήταν πλοία γενικού φορτίου. Στο δεύτερο υπηρετούσα τότε ως Υπ/ρχος.
Κύρια αποστολή τους ήταν η μεταφορά soda-ash χύμα από Manchester με προορισμό την Νότιο Αφρική και επιστροφή με ζάχαρη χύμα από ανατολική Αφρική με προορισμό το Greenock της Σκωτίας.
Οι σταθεροί προορισμοί, η σχετικά μακρόχρονη παραμονή μας στα φιλόξενα λιμάνια σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σαν Έλληνες είχαμε ακόμη κάποια εκτίμηση στο εξωτερικό, συνετέλεσαν στο να συνάψουμε φιλικές η ακόμη και ερωτικές σχέσεις που έδιδαν στην δύσκολη ζωή μας μια νότα χαράς.
Για τις ανάγκες των εργοστασίων ,τα ταξίδια είχαν ρυθμισθεί έτσι ώστε όταν το ένα πλοίο ξεφόρτωνε στο Greenock, το άλλο φόρτωνε στην Αφρική.
Έτσι οι σχέσεις μας,δεν γνώριζαν μοναξιά. δεδομένου ότι οι ίδιες είχαν επιλέξει να μας ξεχωρίζουν σε επίπεδο ειδικότητας, σύμφωνα με το crew list….
Αντίστοιχα τα πληρώματα των δύο πλοίων είχαμε συνάψει μια υπέροχη φιλική σχέση, αν και αντίζηλοι και αν και δεν είχαμε ποτέ βρεθεί από κοντά. Απλά ανταλλάσσαμε μηνύματα ενίοτε πειραχτικά μέσω ερτζιανών. (Τότε δεν είχαμε την σημερινή πολυτέλεια της τεχνολογίας…)
Η συνταγή χάλασε με την πετρελαϊκή κρίση ένεκα της οποίας εμείς με το ΒΑΣΙΛΗΣ ξεμείναμε αμανάτι σ’ ένα αραξοβόλι της Ζανζιβάρης μέχρι να δούμε που θα μας βρουν καύσιμα για την επιστροφή. Μείναμε εκεί τουρίστες 4-5 μέρες μέχρι να μας ορίσουν προορισμό πετρέλευσης και φόρτωσης την Mombasa (μεσοτάξιδο μέχρι το Durban με φορτίο κάρβουνο).
Εν τω μεταξύ το ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ είχε επιστρέψει και φορτωμένο πλέον ζάχαρη έπαιρνε την άγουσα για το Greenock.
Εμείς με τον φόβο πως θα μείνουμε ρέστοι, αν φθάσουν πρώτοι και αγκαζάρουν τα κορίτσια, κάναμε ότι ήταν δυνατόν να σπατσάρουμε το συντομότερο.
Με άσσο στο μανίκι ότι υπερτερούσαμε στην ταχύτητα κατά των άλλων βάλαμε αμέτι μου χαμέτι μου να φθάσουμε πρώτοι.
Ξόδεψα ατέλειωτες ώρες σε υπολογισμούς ρευμάτων. Ενώ ο 2ος μόνο που δεν μετέφερε το γατάκι του στο μηχανοστάσιο μη και κάτι πάει στραβά. (Εδώ ταιριάζει το …ν τραβάει καράβι). Μέχρι ψεύτικα στίγματα τους δίναμε για καθησυχασμό.
Θέλεις οι προσπάθειες μας θέλεις η τύχη, το ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ φάνηκε στην πλώρη μας να καπνίζει τον ορίζοντα από το ζόρισμα των μηχανών του. Λίγο πριν το λυκόφως τους κουνούσαμε τα μαντήλια ενώ ο ατμός της σειρήνας σκέπαζε το μισό πλοίο σαν σύννεφο.
Εκείνη τη στιγμή κρίθηκε η μοίρα του ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ αφήνοντας την δική μας να επιπλέει.
Φθάσαμε πρώτοι θυμούμαι χαράματα και πλαγιοδετήσαμε στον μοναδικό ντόκο για την εκφόρτωση της ζάχαρης.
Απομεσήμερο έφθασε και το ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ που έμεινε αρόδο λίγα στάδια απ’ την είσοδο του λιμανιού.
Με δεδομένη την πρωτιά είχαν κάνει κουμπάνιες και ετοιμασίες προκειμένου να γιορτάσουν τον νέο χρόνο με την άφιξη.
Ακούστηκε πως είχαν προσκαλέσει μέχρι και τον Δήμαρχο. Κατέληξαν όμως μόνοι τους στο φαγοπότι..
Κρίμα που μια τέτοια ευεξία έμελλε να καταλήξει σε τραγωδία.
Το βράδυ ξέσπασε απότομα μια φοβερή θύελλα με πολύ δυνατό αγέρα. Δεν μας είχε συμβεί άλλοτε στην περιοχή και τα δελτία τότε δεν ηταν αξιοπιστα……
Εμείς δέσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε και παρέμεινα στην γέφυρα με όλο τον κόσμο σε επιφυλακή.
Τέτοιον αγέρα είχα να δω απ’ τους περιβόητους κυκλώνες του Mandras που ρήμαξαν τις Ινδίες στις 8.11.1966 (ανήμερα της γιορτής μου αξέχαστη μέρα). Πέντε ναυάγια δίπλα μας σε μια νύχτα!!
Η απόσταση που μας χώριζε απ’ το ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ ήταν πολύ μικρή ώστε παρά την θολούρα από το ξεσκόνισμα τ’ αγέρα, μπορούσα να παρακολουθώ την κατάσταση. Το πλοίο συνεπικουρούμενο και από το σταθερό του φορτίο, έδειχνε πώς μπορούσε ν’ αντέξει. Όμως τύχη κακή το παρακείμενο Tanker της ΒΡ που ήταν αξεφόρτωτο, ξέσυρε και με τον λοβό του, εμβόλισε το ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ καταμεσής στα Deep Tanks στη δεξιά πλευρά. Το πλοίο έμπαζε νερά και από κακή εκτίμηση σαβούρωναν τα αριστερά Deep Tanks με σκοπό την ισορρόπηση. Έχοντας οπτική επαφή και αντιλαμβανόμενος ότι η βύθιση ήταν αναπόφεχτη, κάλεσα τον πλοηγικό σταθμό που άμεσα έτρεξε σε βοήθεια με το μεγαλύτερο ρ/κ του λιμανιού, που με ξεχωριστή αυτοθυσία κατάφερε να παραλάβει όλο το πλήρωμα σώο. Ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση που είδα τον τελευταίο να πηδά στο ρ/κ ενώ αυτό ανάπόδιζε ήδη για να αποφύγει συμπλοκή με το βυθιζόμενο.
Έτσι έφυγε το ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ χωρίς ευτυχώς να πάρει μαζί του ανθρώπινη ζωή. Απεναντίας γλύκανε τα νερά του ποταμού με 10.000 τόν. ζάχαρη και χόρτασαν τα ψάρια.
Δεν ήμουν παρών στη συνέχεια αλλά από πληροφορίες μου, ελήφθησαν άμεσα ενέργειες απομάκρυνσης του ναυαγίου (ίσως και με ανατίναξη) καθότι είναι δίαυλος του Ναυστάθμου της Γλασκόβης.
Είναι σαφές ότι στη θέση των ναυαγών μπορούσε να είμαστε εμείς… ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ!!!».
