Η ζωή σε ένα υποβρύχιο μπορεί πραγματικά να είναι δύσκολη, είναι συνήθως πολύ στενά, μυρίζει άσχημα, και μπορείς να περάσεις εβδομάδες, ακόμα και μήνες χωρίς καν να δεις τον Ήλιο, είναι κλειστοφοβικά και το μόνο πράγμα χειρότερο από το είσαι σε ένα υποβρύχιο είναι να είσαι σε ένα υποβρύχιο το οποίο βυθίζεται σπασμένο!
Ας γυρίσουμε πίσω στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα στη Μεσόγειο. Το Βρετανικό Ναυτικό βρισκόταν εν μέσω του πολέμου για τον έλεγχο της Μεσογείου θάλασσας με το Ιταλικό Ναυτικό, αλλά τα κρυστάλλινα νερά ήταν παγίδα θανάτου για τα υποβρύχια και στις δύο πλευρές. Κάποια βομβαρδίστηκαν από αέρος, αλλά δέχθηκαν επίθεση από πλοία με τορπίλες και αλλά απλώς έπεσαν σε νάρκες.
Υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι και ως αποτέλεσμα δύο στα πέντε βρετανικά υποβρύχια που εισέρχονταν στη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια του πολέμου θα βυθίζονταν, και συνήθως όποτε ένα υποβρύχιο βυθίζεται, γίνεται ένα μαζικό σιδερένιο φέρετρο για όλο το πλήρωμα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, το βρετανικό ναυτικό έχασε 79 υποβρύχια και από αυτά υπήρξαν μόνο τέσσερις επιτυχείς διασώσεις, πράγμα που σημαίνει ότι αν βυθιζόταν ένα, οι πιθανότητες διαφυγής ήταν μόνο 5%. Από αυτές τις τέσσερις επιτυχημένες διασώσεις-αποδράσεις, η πιο απίστευτη είναι η λιγότερο γνωστή ιστορία του HMS Perseus και του μοναδικού επιζώντα του.
Το HMS Perseus ήταν ένα υποβρύχιο που βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια της Βρετανικής Αιγύπτου, εκεί κύριος στόχος ήταν να μεταφέρει κρυφά προμήθειες στο πολιορκημένο νησί της Μάλτας, το οποίο ήταν ένα στρατηγικό βρετανικό φυλάκιο στο κέντρο της Μεσογείου.
Στις 26 Νοεμβρίου 1941 το υποβρύχιο απέπλευσε από τη Μάλτα και κατευθύνθηκε πίσω στην Αλεξάνδρεια για να φορτώσει και να μεταφέρει περισσότερες προμήθειες προσπαθώντας να μην εντοπιστεί από τις περιπολίες στα νερά του Νοτίου Αιγαίου και γύρω από τα νησιά της Ελλάδας.
Δυστυχώς στις 10:00 μ.μ. Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, το HMS Perseus χτύπησε μια ιταλική νάρκη λίγο έξω από τις ακτές της Κεφαλονιάς και άρχισε να βυθίζεται. Στο πλοίο επέβαιναν 61 άνδρες, εκ των οποίων οι 59 ήταν μέλη του πληρώματος και οι 2 επιβάτες. Ένας από αυτούς τους δύο επιβάτες ήταν ένας άντρας ονόματι John Capes, ο οποίος με κάποιο θαύμα θα γινόταν ο μοναδικός επιζών του υποβρυχίου.
Αφού το υποβρύχιο χτύπησε τη νάρκη, ο Capes ξύπνησε στην κουκέτα του μέσα σε έναν άδειο σωλήνα τορπιλών από μια δυνατή έκρηξη που τον πέταξε στο διαμέρισμα. Όλα τα φώτα έσβησαν, το υποβρύχιο στριφογύρισε και βυθίστηκε στα σκοτεινά νερά της κρύας θάλασσας προτού ακουμπήσει στον βυθό, 52 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ο Capes αντιλήφθηκε ότι μπορούσε ακόμα να σταθεί όρθιος μέσα στο σκοτεινό υποβρύχιο και αφού ψαχούλεψε γύρω του κατάφερε να βρει ένα φακό, την στιγμή που το οξυγόνο μειωνόταν και η στάθμη του νερού συνεχως ανέβαινε.
Ο Capes κατάφερε να βρει το δρόμο προς το μηχανοστάσιο του υποβρυχίου αφού πέρασε από τα άψυχα κορμιά τουλάχιστον δώδεκα νεκρών ναυτών στην πορεία του προς τα εκεί.
Ωστόσο, επειδή το δωμάτιο στην άλλη πλευρά της πόρτας του μηχανοστασίου ήταν ήδη εντελώς γεμάτο νερό, άρχισε γρήγορα να ψάχνει για όποιον άλλο μπορούσε να ήταν ακόμα ζωντανός, καταφέρνοντας να βρει τρεις άνδρες που συγκέντρωσε στο μηχανοστάσιο.
Προχώρησαν προς τον θάλαμο διαφυγής βρισκόταν τις στολές διαφυγής, δυστυχώς για αυτούς όμως, αυτές οι στολές διαφυγής είχαν δοκιμαστεί μόνο για μέγιστο βάθος 31 μέτρων κάτω από την επιφάνεια του νερού και είχαν αρκετό οξυγόνο για μόνο για αυτό το βάθος.
Οι μετρητές τους έδειχναν ότι ήταν 82 μέτρα κάτω από το νερό, αλλά ήταν άγνωστο σε αυτούς ότι οι μετρητές τους ήταν στην πραγματικότητα χαλασμένοι, και ότι το πραγματικό βάθος ήταν 52 μέτρα, αλλά ακόμα και αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε όλοι να κολυμπήσουν αυτά τα τελευταία 21 μέτρα. Αυτοί όμως πίστευαν ότι θα έπρεπε να κολυμπήσουν προς την επιφάνεια της θάλασσας χωρίς οξυγόνο για 52 μέτρα, κάτι που κανείς στην ιστορία δεν το είχε ξανακάνει αυτό, και έτσι ήξεραν ότι εάν τα κατάφερναν θα έπρεπε να σπάσουν όλα τα ρεκόρ.
Ο χρόνος και το οξυγόνο στο εσωτερικό του υποβρυχίου τελείωνε, οπότε δεν είχαν άλλη επιλογή. Ο Capes και τα αλλά τρία μέλη του πληρώματος πήραν μια τελευταία γουλιά από ένα μπουκάλι ρούμι, πλημμύρισαν το διαμέρισμα διαφυγής και με μεγάλη δυσκολία κατάφεραν να απελευθερώσουν τα κατεστραμμένα μπουλόνια στην καταπακτή διαφυγής. Πρώτα βγήκαν οι άλλοι τρεις άντρες και μετά ακολούθησε και αυτός.
Υπήρχε φυσικά ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που όλοι οι άντρες ήξεραν ότι θα αντιμετώπιζαν. Το να κολυμπήσουν γρήγορα στην επιφάνεια της θάλασσας από βάθος δεκάδων μέτρων θα ήταν μια δραματική αλλαγή στην πίεση στο σώμα τους, η οποία ήξεραν ότι πιθανότατα θα προκαλούσε μια κατάσταση όπου τα αέρια στο εσωτερικό του σώματος αρχίζουν να φουσκώνουν και μπορεί να προκαλέσει τεράστιο πόνο, παράλυση, ακόμη και θάνατο σε ακραίες περιπτώσεις. Έτσι και αλλιώς θα έχαναν την ζωή τους στα σίγουρα, οπότε όλοι πήραν τις πιθανότητες τους.
Ξαφνικά ο Capes κατάφερε να βγει πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας την κρύα νύχτα του Δεκέμβρη. Υπέφερε σοβαρά από τον πόνο που βίωνε μέσα στους πνεύμονές του και η δοκιμασία του δεν είχε τελειώσει.
Κανένας από τους άλλους τρεις άνδρες δεν έφτασε ποτέ στην επιφάνεια, έτσι έμεινε ολομόναχος. Εντόπισε μια σειρά από λευκούς βράχους που ανήκαν στο στην Κεφαλονιά, έτσι ξεκίνησε και άρχισε απεγνωσμένα να κολυμπάει προς το μέρος τους, η ακτή ήταν 5 μίλια μακριά αλλά με κάποιο τρόπο ο Capes κατάφερε να την προσεγγίσει, ξεβράστηκε σε αυτήν αναίσθητος και κατάφερε να τον βρει ένα ζευγάρι ντόπιων Ελλήνων ψαράδων το επόμενο πρωί αλλά το νησί είχε καταλήφθηκε από τον ιταλικό στρατό και έτσι αναγκάστηκε να κρυφτεί και να μείνει στο υπόγειο του σπιτιού των ψαράδων.
Για τους επόμενους 18 μήνες της ζωής του, ο Capes περνούσε από σπίτι σε σπίτι στο νησί καθώς προσπαθούσε να αποφύγει τη σύλληψη από τους Ιταλούς. Έχασε 70 κιλά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και έβαψε ακόμη και τα μαλλιά του μαύρα για να προσπαθήσει να μοιάζει περισσότερο με τους ντόπιους.
Τελικά όμως, 18 μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1943, αφότου έγινε ο μοναδικός επιζών από τη βύθιση του υποβρυχίου του και εν συνεχεία πρόσφυγας, το Βασιλικό Ναυτικό οργάνωσε μια επιχείρηση διάσωσης. Μεταφέρθηκε κρυφά από την Κεφαλονιά με ένα ψαροκάικο στη Σμύρνη στην ουδέτερη Τουρκία, από εκεί μπόρεσε τελικά να ολοκληρώσει το ταξίδι του στην Αλεξάνδρεια. 18 μήνες αργότερα βραβεύτηκε από τους Βρετανούς με το μετάλλιο αυτοκρατορίας για τον ηρωισμό του, αλλά παρόλα αυτά οι περισσότεροι άνθρωποι αμφέβαλλαν ότι η ιστορία επιβίωσής του ήταν αληθινή.
Το όνομα του Capes δεν υπήρχε στη λίστα του πληρώματος του Perseus όταν αναχώρησε από τη Μάλτα και οι Βρετανοί διοικητές υποβρυχίων είχαν προηγουμένως διαταχθεί να κλείσουν τις καταπακτές διαφυγής τους από έξω για να αποτρέψουν την έκρηξή τους κατά τη διάρκεια μιας ενδεχόμενης επίθεσης.
Δεν υπήρχαν μάρτυρες για να υποστηρίξουν την ιστορία του Capes, ο οποίος είχε τη φήμη ότι ήταν ένας σπουδαίος αφηγητής, και η αφήγηση των γεγονότων του θα άλλαζε αρκετά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου με τον ίδιο να ισχυρίζεται ότι κατάφερε να κολυμπήσει και να αναδυθεί από το βάθος των 82 μέτρων απλώς έκαναν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα στο να γίνουν πιστευτά από τους περισσότερους ανθρώπους.
Ο John Capes θεωρούνταν ευρέως ψεύτης και απατεώνας μέχρι τη στιγμή που πέθανε το 1985. Μόλις 12 χρόνια μετά τον θάνατό του το 1997, η απίστευτη ιστορία επιβίωσής του μπορούσε τελικά να επαληθευτεί και να αποδειχθεί.
Το ναυάγιο του HMS Perseus ανακαλύφθηκε τελικά στο βυθό της Μεσογείου και σε μια σειρά καταδύσεων σε αυτό, οι ερευνητές ανακάλυψαν την άδεια τορπίλη στην οποία ο Κάπες είχε κάνει την κουκέτα του, η θήκη διαφυγής άνοιξε ακριβώς όπως το είχε περιγράψει και ακόμη και το μπουκάλι ρούμι από το οποίο ισχυρίστηκε ότι είχε πάρει μια τελευταία τζούρα πριν φύγει.
Το βάθος επιβεβαιώθηκε ότι ήταν στα 52 μέτρα και οι μετρητές που έδειχναν 72 μέτρα ήταν πράγματι σπασμένοι μέσα. Το ναυάγιο του HMS Perseus βρέθηκε ακριβώς όπως το είχε περιγράψει ο John Capes που δικαίωσε για πάντα τον ίδιο και την ιστορία του ως τον μοναδικό επιζώντα των υποβρυχίων, είναι απλά τραγικό που δεν έζησε αρκετά για να λάβει την αναγνώριση που του άξιζε.
Ακολουθεί ένα λεπτομερές βίντεο για αυτήν την εξαιρετική ιστορία επιβίωσης:
