Οι κυνηγοί ναυαγίων πλησιάζουν σε ένα ναυάγιο πλοίου το οποίο έχει θησαυρούς και εμπορεύματα με αξία άνω των 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Το πλοίο είχε βυθιστεί στη μέση μιας καταιγίδας πριν από 150 χρόνια.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι απαγορεύεται η ανάκτηση οποιουδήποτε αντικειμένου από τα ναυάγια των Μεγάλων Λιμνών χωρίς άδεια. Το Westmoreland δεν αποτελεί επίσης εξαίρεση.
Όμως τώρα γίνονται συζητήσεις για τη διάσωση του φορτίου, σύμφωνα με τον Ρος Ρίτσαρντσον, έναν κυνηγό ναυαγίων που έχει ανακαλύψει το πλοίο.
Το Westmoreland φέρεται να χάθηκε εν μέσω καταιγίδας στις 7 Δεκεμβρίου 1854, παίρνοντας μαζί του το πολύτιμο φορτίο του. Θεωρείται ότι στο πλοίο επέβαιναν 34 άτομα και όσοι κατάφεραν να φτάσουν στην ηπειρωτική χώρα άρχισαν να περπατούν προς το Manistee, την πλησιέστερη πόλη, η οποία απείχε περίπου 40 μίλια.
Για περισσότερα από 150 χρόνια, η τοποθεσία αυτού του πλοίου ήταν άγνωστη, μέχρι που βρέθηκε και πάλι το 2010, σχεδόν 60 μέτρα κάτω από τη επιφάνεια του νερού του Platte Bay.
Είπε ότι βρίσκονται στα πρώτα στάδια της εκπόνησης ενός σχεδίου για μια επιχείρηση διάσωσης για την ανάκτηση των βαρελιών ουίσκι και άλλων αντικειμένων.
Το Westmoreland είναι ένα υποβρύχιο μουσείο γεμάτο με καλοδιατηρημένα κειμήλια που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1850 και η διατήρησή τους για το κοινό θα ήταν πολύτιμη.
Είναι ένα από τα πιο άθικτα και καλά διατηρημένα ναυάγια που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1850.
Ένα περιφερειακό αποστακτήριο επιθυμεί να περισυλλέξει αυτά τα βαρέλια ουίσκι για σκοπούς δοκιμής και πώλησης. Η γενετική σύνθεση του καλαμποκιού ήταν πολύ διαφορετική το 1854 και μπορεί επίσης να είχε μια μοναδική γεύση, σε αντίθεση με το σημερινό καλαμπόκι.
Οι ανατριχιαστικές φωτογραφίες που τράβηξε ο δύτης Chris Roxburgh αποκαλύπτουν την τρέχουσα κατάσταση του Westmoreland.
Όταν βυθίστηκε, έπλεε για το νησί Μάκινακ, όπου ένα οχυρό επιτηρούσε το σημείο συνάντησης της λίμνης Μίσιγκαν και της λίμνης Χιούρον. Ανατριχιαστικές φωτογραφίες δείχνουν ότι οι δύτες έχουν εξερευνήσει διεξοδικά το ναυάγιο. Πιστεύεται ότι υπήρχαν 17 επιζώντες και 17 νεκροί από το ναυάγιο.
Είχε δημιουργηθεί διαρροή και οι αντλίες ατμού δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το νερό που έμπαινε στο πλοίο. Το νερό έφτασε στη μηχανή καθώς η καταιγίδα δυνάμωνε συνεχώς έχοντας σαν αποτέλεσμα το Westmoreland να χάσει την ισχύ του.
Το Westmoreland μετέφερε περίπου 280 βαρέλια ουίσκι για τους στρατιώτες μαζί με άλλες χειμερινές προμήθειες. Πιστεύεται ότι ο χρυσός θα μπορούσε να είναι ο μισθός της φρουράς.
Η αξία του χρυσού αποτελεί αντικείμενο συζήτησης – αλλά ο Richardson πιστεύει ότι τα χρυσά νομίσματα θα μπορούσαν να πιάσουν πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια από τους συλλέκτες νομισμάτων.
Πρόσθεσε ότι τα χρυσά νομίσματα θα άξιζαν εκατομμύρια αν λιώνονταν και πωλούνταν. Η πραγματική αξία είναι η νομισματική αξία των νομισμάτων, η οποία θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 20 εκατ. δολάρια στη σημερινή εποχή.
Η επιχείρηση διάσωσης θα επικεντρωθεί στο ουίσκι. Αλλά θα είναι μια πρόκληση δεδομένης της θέσης του ναυαγίου, περίπου 60 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Δεν είναι σαφές πότε θα ξεκινήσει μια τέτοια επιχείρηση διάσωσης. Η ανέλκυση σε βαθιά νερά είναι μια διαδικασία που χρησιμοποιείται συχνά για τη διάσωση αντικειμένων, ιδίως από ένα ναυάγιο, με τη βοήθεια συσκευών υψηλής τεχνολογίας.
Συχνά τα γκάτζετ βοηθούν στην ανέλκυση αντικειμένων στην επιφάνεια. Άλλες αξιόπιστες ναυτιλιακές πηγές αναφέρουν ότι χρησιμοποιούνται λεπίδες και άλλα κοπτικά εργαλεία για τον διαχωρισμό των αντικειμένων από το σώμα του ναυαγίου, ενώ βαρούλκα και γερανοί βοηθούν στη μεταφορά τους προς τα πάνω.
Κάθε δύτης πρέπει να είναι εφοδιασμένος με εξειδικευμένο εξοπλισμό για να φτάσει στο ναυάγιο. Μόνο αυτά μπορούν να τους επιτρέψουν να περιηγηθούν με ασφάλεια στις σκοτεινές και κλειστές περιοχές του σκάφους.
Η θερμοκρασία του νερού ήταν χαμηλή, μόλις 1 βαθμό κελσίου. Το ουίσκι και ο χρυσός είναι πιο βαθιά στο ναυάγιο, στις καμπίνες ή στο αμπάρι του πλοίου. Το κατάστρωμα έχει επίσης καταρρεύσει εν μέρει, οπότε το να μπει κανείς βαθύτερα στο σκάφος είναι αρκετά δύσκολο έργο.
Ο Richardson πιστεύει ακράδαντα ότι οι θησαυροί του Westmoreland θα ξαναδούν το φως του ηλίου κάποια μέρα. Εκτιμά ότι μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει αν η Westmoreland θα μοιραστεί τα μυστικά της με τον κόσμο.
Ο Ρίτσαρντσον μοιράστηκε ότι μπόρεσε να εντοπίσει το ναυάγιο μετά από εκτεταμένη έρευνα σχεδόν μιας δεκαετίας.
Εξήγησε ότι η ζώνη όπου φέρεται να βυθίστηκε το Westmoreland δεν ήταν επίπεδη ή ομαλή, όπως το μεγαλύτερο μέρος του πυθμένα της λίμνης Μίσιγκαν. Ήταν καλυμμένη με βράχους και αμμόλοφους, καθιστώντας τις προσπάθειες αναζήτησης εξαιρετικά δύσκολες.
Το 2008, φέρεται να υπήρξε μια ξαφνική ανακάλυψη στην τεχνολογία του σόναρ πλευρικής σάρωσης και μια ικανή και προσιτή μονάδα σόναρ ήταν προσβάσιμη. Έτυχε να είναι ένας από τους πρώτους που υιοθέτησε την τεχνολογία αυτή και σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ιδανική για να βοηθήσει στην έρευνα στην περιοχή όπου βυθίστηκε το σκάφος.
