Ευρισκόμενο περίπου 12 μίλια από την ακτή της Λουιζιάνα κοντά στις εκβολές του ποταμού Μισισιπή, ένα εγκαταλελειμμένο πηγάδι διαρρέει πετρέλαιο στον Κόλπο του Μεξικού τα τελευταία 18 χρόνια.

Αυτή είναι η πιο μακροχρόνια πετρελαιοκηλίδα στην ιστορία των ΗΠΑ και εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο. Αν αυτή η κατάσταση αφεθεί ανεξέλεγκτη, θα μπορούσε να συνεχίσει να διαρρέει πετρέλαιο στη θάλασσα για άλλα 100 χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν το 2004 όταν ο τυφώνας Ivan έπληξε τον Κόλπο του Μεξικού, και πέρασε σε απόσταση περίπου 62 μιλίων από μια σταθερή υπεράκτια πλατφόρμα πετρελαίου που ανήκει στην Taylor Energy.

Ο τυφώνας είχε χαρακτηριστεί κατηγορίας 3, φέρνοντας ανέμους ταχύτητας 145 μίλια/ώρα και κύματα ύψους 21 μέτρων που προκάλεσαν υποβρύχια λασπολίσθηση, έχοντας σαν αποτέλεσμα τελικά να αναποδογυρίσει την εξέδρα και να την μετακινήσει περίπου 170 μέτρα προτού θαφτεί κάτω από 45 μέτρα λάσπης στον πυθμένα της θάλασσας. Τουλάχιστον 28 πετρελαιοπηγές ήταν εκτεθειμένες.

Η Taylor Energy ανέφερε τις διαρροές και προσπάθησε να τις σταματήσει, χωρίς όμως επιτυχία.

Πέρασαν έξι χρόνια και τα πηγάδια συνέχισαν να διαρρέουν πετρέλαιο στον Κόλπο του Μεξικού.

Αν και τα εγκαταλελειμμένα πηγάδια διέρρεαν πετρέλαιο περίπου 1.000 γαλόνια την ημέρα, το κοινό αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό το θέμα. Μόλις το 2010 όσοι παρακολουθούσαν την πετρελαιοκηλίδα του Deepwater Horizon παρατήρησαν μια επίμονη γυαλάδα στο νερό όπου κάποτε βρισκόταν η πλατφόρμα Taylor Energy. Αυτή η διαρροή τράβηξε την προσοχή του κοινού και ανανέωσε τις προσπάθειες καθαρισμού, αλλά και οι περαιτέρω προσπάθειες ώστε να «ταπώσουν» τα πηγάδια ήταν μάταιες.

Πέρασαν άλλα εννέα χρόνια. Τελικά, την άνοιξη του 2019, εγκαταστάθηκε ένα πολύπλοκο υποβρύχιο σύστημα συγκράτησης για την απομάκρυνση και τη κράτηση του πετρελαίου καθώς διέρρεε από τα πηγάδια. Το σύστημα ήταν το πρώτο στο είδος του.

Ήταν το πνευματικό τέκνο της Ακτοφυλακής των ΗΠΑ και μιας ομάδας κορυφαίων μηχανικών αποφασισμένων να βρουν έναν τρόπο να σταματήσουν τη διαρροή που μολύνει τον Κόλπο του Μεξικού την τελευταία μιάμιση δεκαετία. Τα πηγάδια δεν ήταν πλήρως παροπλισμένα και «ταπωμένα», αλλά το πετρέλαιο τώρα ελέγχεται και έχει περιοριστεί.

Συνολικά, εκτιμάται ότι η διαρροή της Taylor Energy έχει απελευθερώσει έως και 140 εκατομμύρια γαλόνια πετρελαίου μέχρι σήμερα. Δεν είναι όλες οι ιστορίες εγκαταλελειμμένων και «ορφανών» υπεράκτιων πηγαδιών σαν αυτές της Taylor Energy. Ορισμένα έχουν παροπλιστεί με τον σωστό τρόπο, ενώ άλλα έχουν ξεχαστεί εδώ και καιρό και έχουν άγνωστους κινδύνους για το περιβάλλον και τη θαλάσσια ζωή. Τα ανεπαρκή αρχεία και η περιορισμένη παρακολούθηση έχουν καταστήσει δύσκολη την ακριβή παρακολούθηση του αριθμού των εγκαταλελειμμένων πηγαδιών και εάν έχουν βουλώσει επαρκώς.

Σύμφωνα με το Bureau of Ocean Energy Management, περισσότερα από 32.000 από τα 55.000 υπεράκτια πηγάδια στην Εξωτερική Ηπειρωτική Υφαλοκρηπίδα έκτασης 10,9 εκατομμυρίων εκταρίων είναι εγκαταλελειμμένα ή ορφανά. Μα γιατί? Πώς μπορούν δεκάδες χιλιάδες πετρελαιοπηγές να βρίσκονται στον Ατλαντικό, τον Αρκτικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό χωρίς να δίδεται η απαραίτητη προσοχή;

Τα υπεράκτια πηγάδια εγκαταλείπονται όταν δεν υπάρχει επαρκής παραγωγή για να αντισταθμίσουν το λειτουργικό κόστος. Μερικά πηγάδια δεν εξάγουν ποτέ πετρέλαιο. Μερικά «στεγνώνουν» τα αποθέματά τους εξαντλούνται με βάση τις τρέχουσες μεθόδους εξόρυξης.

Ορισμένα από αυτά τα πηγάδια εγκαταλείπονται προσωρινά, με την ιδέα ή την υπόσχεση ότι ο ιδιοκτήτης θα επιστρέψει για να επιχειρήσει εξόρυξη κάποια στιγμή στο μέλλον. Ωστόσο, η μέση χρονική διάρκεια από την τελευταία γεώτρηση των 3.364 «προσωρινά» εγκαταλελειμμένων γεωτρήσεων στην Εξωτερική Ηπειρωτική Υφαλοκρηπίδα είναι 38 χρόνια.

Τα πηγάδια θεωρούνται ορφανά όταν δεν έχουν ιδιοκτήτη. Οι υπεράκτιες πετρελαιοπηγές είναι συχνά ορφανές εάν οι εταιρείες που τις έχουν και τις εκμεταλλεύονται χρεοκοπήσουν ή κλείσουν για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Χωρίς γνωστό ιδιοκτήτη, τα ορφανά πηγάδια παρουσιάζουν σημαντικές προκλήσεις όσον αφορά το κλείσιμο και τον παροπλισμό τους.

Ο παροπλισμός ενός υπεράκτιου πηγαδιού είναι δαπανηρός και δύσκολος. Στην περίπτωση της πετρελαιοκηλίδας της Taylor Energy, οι ανησυχίες για την ασφάλεια των εργαζομένων και το περιβάλλον σταμάτησαν τις προσπάθειες βυθοκόρησης του θαλάσσιου πυθμένα και πρόσβασης στα πηγάδια, τα οποία βρίσκονται περίπου 152 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η πολιτεία έχει ήδη ξοδέψει περίπου 64 εκατομμύρια δολάρια για τον παροπλισμό της Πλατφόρμας Χόλι στα ανοικτά των ακτών της Καλιφόρνια, ένα κόστος που πρέπει τώρα να αναλάβει η πολιτεία αφού ο ιδιοκτήτης της πλατφόρμας, Venoco, κήρυξε πτώχευση. Το συνολικό κόστος παροπλισμού της πλατφόρμας αναμένεται να φτάσει περίπου τα 350 εκατομμύρια δολάρια.

Η Καλιφόρνια επωμίζεται επίσης το κόστος του παροπλισμού των ορφανών πηγαδιών στην προβλήτα Rincon, αφού ο χειριστής τους κήρυξε πτώχευση. Το κράτος έχει διαθέσει περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση για το έργο μέχρι στιγμής.

Οι υπεράκτιοι φορείς εκμετάλλευσης υποτίθεται ότι συνάπτουν εγγυητικά ομόλογα για να καλύψουν το κόστος παροπλισμού εγκαταλελειμμένων ή ορφανών γεωτρήσεων. Ωστόσο, αυτά έχουν ελάχιστες πιθανότητες να καλύψουν την πλήρη έκταση του προβλήματος.

Σύμφωνα με το Γραφείο Λογοδοσίας της Κυβέρνησης των Η.Π.Α., το Υπουργείο Εσωτερικών κατείχε ομόλογα 2,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2015, αλλά οι υποχρεώσεις παροπλισμού έφτασαν τα 39,9 δισεκατομμύρια δολάρια εκείνο το έτος — και αυτό ήταν μόνο στον Κόλπο του Μεξικού.

Στην ιδανική περίπτωση, οι υπεράκτιες εταιρείες θα θεωρούνταν υπεύθυνες για τον καθαρισμό των βρωμιών τους.

Αυτό περιλαμβάνει τον κατάλληλο παροπλισμό των πηγαδιών.

Τον Μάρτιο του 2022, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ κατέληξε σε διακανονισμό 476,3 εκατομμυρίων δολαρίων με την Taylor Energy σχετικά με τη 18χρονη πετρελαιοκηλίδα της εταιρείας. 432 εκατομμύρια δολάρια θα μεταφερθούν στο Γραφείο Διαχείρισης Ωκεανών και Ενέργειας για την κάλυψη του κόστους της τελικής απόφραξης των πηγαδιών στον πυθμένα της θάλασσας.

Όλα τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία της Taylor Energy θα κατανεμηθούν ως εξής: 12,8 εκατομμύρια δολάρια θα πάνε στην ακτοφυλακή των ΗΠΑ ως αποζημίωση για προηγούμενα έξοδα, 15 εκατομμύρια δολάρια θα καταβληθούν ως αστική ποινή βάσει του νόμου για το καθαρό νερό και 16,5 εκατομμύρια δολάρια θα καταβληθούν στην υπηρεσία των ζημιών από φυσικές καταστροφές και χρησιμοποιούνται για τοπικά έργα αποκατάστασης φυσικών πόρων.

Αυτό είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά υπάρχει ακόμη πολύ δρόμο. Αυστηρότεροι κανονισμοί και καλύτερη επιβολή των υφιστάμενων πολιτικών των υπεράκτιων, καθώς και περισσότερα κονδύλια που θα διατεθούν σε προσπάθειες παροπλισμού και καθαρισμού των πηγαδιών, θα χρειαστούν για να υπάρξει πραγματικός αντίκτυπος στα 32.000 εγκαταλελειμμένα και ορφανά υπεράκτια πηγάδια που ρυπαίνουν τους ωκεανούς μας – και να διασφαλιστεί ότι δεν παρουσιάζουν πρόσθετους κινδύνους στον πλανήτη μας και στους ανθρώπους μας.