«Της ανήκει τιμή και δόξα»

Με αφορμή την επίθεση που γίνεται στο ναυτικό επάγγελμα και μιλάω φυσικά για τα σχέδια της κυβέρνησης για κατάργηση του ειδικού φορολογικού καθεστώτος που ισχύει για τους ναυτικούς αλλά και την ήδη άδικη υπερφορολόγηση – και χωρίς να παίρνω πολιτική θέση – μου ήρθε στο μυαλό η ομιλία του Γεώργιου Παπανδρέου στο Κοινοβούλιο στις 12 Μαΐου 1949. Όλοι ξέρουμε ότι ελάχιστοι πολιτικοί ασχολήθηκαν με τα προβλήματα του κλάδου μας!

Από τις φωτεινές εξαιρέσεις υπήρξε λοιπόν ο Γεώργιος Παπανδρέου , ο οποίος σε μνημειώδη ομιλία του στο Κοινοβούλιο, στηλίτευε τη ναυτιλιακή πολιτική της τότε κυβέρνησης λέγοντας μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

«Όχι μόνον δεν επιτρέπεται δυσμενής προκατάληψις απέναντι της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας, αλλά και δικαιολογείται και επιβάλλεται το αντίστροφον: ευμενής προκατάληψης. Διότι διαυλακώνει τους ωκεανούς, δοξάζει την ελληνικήν σημαίαν και εισφέρει χρήμα εις την μαρτυρικήν μας πατρίδα.

Της ανήκει τιμή και δόξα. Υπάρχει επομένως, πρέπει να υπάρχει ευμενής προκατάληψις.

Εν συγκρίσει προς όλους τους άλλους πλουτοπαραγωγικούς κλάδους μας, έχει το δικαίωμα να προτιμάται εις την στοργή μας. Ποίοι είναι οι παράγοντες της εμπορικής ναυτιλίας;

Είναι δύο: το κεφάλαιον, ήτοι ο πλοιοκτήτης και ο εργάτης. Νομίζω ότι θα ήτο ατύχημα εάν επρόκειτο να κατασκευάσωμεν μίαν αντιδικίαν. Αμφότεροι συνιστούν την εμπορικήν ναυτιλίαν. Η μέριμνα υπέρ του ενός εναντίον του άλλου ούτε πράξις δικαοσύνης θα ήτο, ούτε θα υπηρετεί το γενικώτερον συμφέρον και της εμπορικής ναυτιλίας και της εθνικής μας οικονομίας. Θα πρέπει να είναι πλήρης η προστασία του κεφαλαίου της εμπορικής ναυτιλίας. Και θα πρέπει να είναι πλήρης και η κοινωνική προστασία των εργαζομένων, δολιτι συντρέχει και ο πρόσθετος λόγος ότι είναι σκληρότατον το έργο. Όταν έλθη η ώρα του κινδύνου, ο μέν πλοιοκτήτης ευρίσκεται συνήθως εις την ξηράν, ο δε εργάτης εις το βάθος της θαλάσσης.

Αλλά υπάρχει εις την συγκεκριμένην περίπτωσην και αντικειμενικός οδηγός ο οποίος διευκολύνει την χάραξην της ορθής πολιτικής και ο οποίος δεν συμβαίνει να υπάρχη εις τους άλλους κλάδους της οικονομίας: είναι ο διεθνής ανταγωνισμός. Υπάρχει, επομένως, αντικειμενικός δεδομένον το μέτρον της προστασίας και του πλοικτήτου και του εργάτου.

Εάν η φορολογία, εάν η κοινωνική προστασία μίαν ημέραν καθίστατο υπέρμετρος, η εκδίκησης επακολουθεί αυτομάτως εναντίον της απερισκεψίας του Κράτους. Πλήσσεται ολόκληρος ο κλάδος, προς κοινήν ζημίαν και του πλοιοκτήτου και του εργάτου και της εθνικής οικονομίας.

Στοιχειώδης σωφροσύνη των κυβερνητών επιβάλλει να σταθμίζουν εκάστοτε τα αντικειμενικά δεδομένα του διεθνούς ανταγωνισμού την επιβίωσιν και την ανάπτυξιν της εμπορικης ναυτιλίας. Δεν είναι σοσιαλισμός, δεν είναι κοινωνική δικαιοσύνη η υπέμρτρος προστασία, η οποία οδηγεί εις την χρεωκοπίαν. Έιναι απλούστατα μωρία. Σοσιαλισμός και κοινωτική δικαιοσύνη είναι η προστασία, η οποία επιτρέπει και την διάρκειαν και την βελτίωσιν της ζωής. Δεν είναι η δημαγωγία, είναι η ευημερία.»

Mε πληροφορίες από το βιβλίο Αργώ 2013