Το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος (ή της Ελπίδας) είναι ένα από τα διασημότερα ακρωτήρια του κόσμου, βρίσκεται στο νότιο άκρο της Αφρικής, χωρίς όμως και να αποτελεί τη νοτιότερη εσχατιά της αφρικανικής ηπείρου, που πολλοί λανθασμένα θεωρούν.
Λέγεται ότι είναι το σημείο στο οποίο συναντιούνται δυο ωκεανοί, ο Ινδικός και ο Ατλαντικός.Βρίσκεται συγκεκριμένα επί της δυτικής πλευράς της νότιας εσχατιάς της Αφρικής προς τον Ατλαντικό Ωκεανό και περίπου 90 ν. μίλια (150 χλμ.) βορειοδυτικότερα της νοτιότερης εσχατιάς που είναι το Ακρωτήριο των Βελονών ή Ακρωτήριο Αγκούλιας.
Το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας είναι βραχώδες, απόκρημνο και με αρκετές απορρωγές. Πρόκειται για ένα συνηθισμένο στην όψη ακρωτήριο, που όμως υπήρξε πολύ σπουδαίο την εποχή των εξερευνήσεων, στην αναζήτηση των δυτικών Ινδιών. Η θαλάσσια περιοχή έχει πολύ έντονα ρεύματα και είναι πολύ επικίνδυνη για την ναυσιπλοΐα.Φανταστείτε ένα ποτάμι με 1000 μίλια μήκος, 60 μίλια πλάτος και πάνω από ένα μίλι βάθος να ρέει με ταχύτητα έως και 6,5 μίλια την ώρα. Αυτή η τεράστια ροή ζεστού νερού είναι γνωστή ως το ρεύμα Agulhas και ρέει νότια κατά μήκος του Ινδικού Ωκεανού. Σε συνδυασμό με τις πολλές αχαρτογράφητες ξέρες δεν είναι καθόλου τυχαία τα 26 ναυάγια που έχουν καταγραφεί στην περιοχή.
Ακόμα και σήμερα, τα πλοία που πλέουν στις θάλασσες στα ανοικτά της νότιας ακτής μπορεί να αντιμετωπίσουν θυελλώδες καταιγίδες το χειμώνα και συνεχείς θύελλες την άνοιξη , με ανέμους που ξεπερνούν τα 100 χλμ την ώρα και που προκαλούν τερατώδη κύματα. Γνωστό για τα «φονικά κύματα» και τα μεγάλα ναυάγια, το Ακρωτήρι αποκαλείται και «Ακρωτήρι των Καταιγίδων». Εικάζεται πως στο βυθό του ακρωτηρίου καθώς τα «μοναχικά κύματα» όπως τα έχουν βαφτίσει οι επιστήμονες δημιουργούν θαλάσσιες κοιλότητες που έχουν τόσο βάθος όσο και ύψος. Με τα κύματα συχνά να ξεπερνούν τα 30 μέτρα ύψος έχουν καταστρέψει πολλά πλοία στο παρελθόν Στο ακρωτήριο διασταυρώνονται δυο από τις πιο διαφορετικές θερμοκρασιακά υδάτινες μάζες. Το ψυχρό ρεύμα Benguela που βρέχει την Δυτική ακτή της Ν Αφρικής και το θερμό Agulhas που βρέχει την Ανατολική ακτή του ακρωτηρίου.
Πρώτος εξερευνητής που έφθασε στο ακρωτήριο αυτό ήταν ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Βαρθολομαίος Ντιάζ, μόλις 35 χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1488, ο οποίος και το ονόμασε αρχικά Κάμπο ντας Τορμέντας, (= Ακρωτήριο των Τρικυμιών), λόγω της μεγάλης θαλασσοταραχής που αντιμετώπισε στη περιοχή, πλην όμως ο Βασιλιάς Ιωάννης Β’ της Πορτογαλίας διαισθανόμενος ότι τελικά από εκεί συνεχίζει πλέον ανατολικά ο θαλάσσιος δρόμος προς την Ινδία το ονόμασε επίσημα Κάμπο ντα Μπόα Εσπεράντζα, που σημαίνει Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος (προς Ινδία). To 1652 όταν κατέλαβαν την περιοχή οι Ολλανδοί θαλασσοπόροι το ονόμασαν Ακρωτήριο Αποικίας (Κόλονυ). Το 1795 που η Ολλανδία βρισκόταν υπό γαλλική κατοχή το ακρωτήριο κατέλαβαν οι Άγγλοι που παρέμεινε σ΄ αυτούς, μέχρι το 1910 με τη δημιουργία της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης επανακτώντας το προηγούμενο, (σημερινό) όνομα.
Το ότι ονομάσθηκε αυτό και όχι η λίγο νοτιότερη ακόμη εσχατιά ήταν αφενός μεν από το γεγονός ότι απ΄ αυτό το γεωγραφικό σημείο το πλοίο που επιχειρεί τον περίπλου, από Δ. προς Α., αλλάζει πορεία ανατολικότερη, από νότια που ακολουθούσε, αφετέρου διότι αμέσως μετά ανοίγεται ένας κόλπος που πιθανώς η παράλλαξή του να δημιούργησε την εντύπωση του νοτιότερου άκρου της Αφρικής. Όπως και να είχε όμως, για την εποχή εκείνη, η ψυχολογία που παρείχε η αλλαγή πορείας ήταν πολύ σημαντική στο ηθικό των θαλασσοπόρων και των πληρωμάτων των ιστιοφόρων πλοίων τους, αλλά και των μετέπειτα αποικιστών, έτσι ώστε να περιοριστεί το όνομα και να καθιερωθεί σκέτο «Ακρωτήριο», όπως ομοίως αυτό της Κρήτης στην Ελλάδα.
Σημειώνεται όμως ότι με την ονομασία Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος ονομάζεται και η χερσόνησος της οποίας αποτελεί εσχατιά, καθώς και η γύρω ηπειρωτική περιοχή που αποτέλεσε διοικητικά μία από τις τέσσερις επαρχίες της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης με πρωτεύουσα το Κέιπ Τάουν.
Πληροφορίες από el.wikipedia.org
