Πέρα από τις δυσκολίες, τις ευθύνες, τις στερήσεις, την μοναξιά και την επικινδυνότητα του επαγγέλματος του ναυτικού, που όσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνεις και αντιλαμβάνεσαι καλύτερα, αυτή η πρώτη φορά είναι ίσως η πιο ενθουσιώδης και αυτή που σίγουρα έχεις άγνοια κινδύνου και γενικότερα άγνοια του τι θα συναντήσεις και τι απαιτήσεις θα έχουν στο μέλλον από εσένα.
Ήταν 20 του Απρίλη λοιπόν όταν έφτασα στο ναυπηγείο Daewoo της Νότιας Κορέας για να μπαρκάρω στο πρώτο καράβι σαν δόκιμος κουβέρτας. VLCC μου είπαν από την εταιρεία ότι θα είναι, κάτι που ψάχνοντας καλύτερα και πιο διεξοδικά με ενθουσίασε ιδιαιτέρως. Πάντα ήθελα να ταξιδέψω και να εργαστώ σε ένα μεγάλο καράβι, χωρίς φυσικά εκείνη την στιγμή να γνωρίζω που παν τα τέσσερα….
Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι με αεροπλάνα, τραίνα και ταξί φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Πέρα από την κούραση και ταλαιπωρία του ταξιδιού ανυπομονούσα την επόμενη μέρα να φτάσουμε στο ναυπηγείο και να δω το καράβι.
Φτάνοντας στο καράβι την επόμενη μέρα και περιμένοντας να ανέβουμε πάνω με την σκάλα, έμεινα άναυδος κοιτάζοντας το… Μία τεράστια κατασκευή που όσες φωτογραφίες και να δεις, όσες περιγραφές και να σου δώσουν, αν δεν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια δεν μπορείς να το καταλάβεις.
Ήμουν ενθουσιασμένος από την όλη εικόνα συνολικά. Από το ναυπηγείο και τους ανθρώπους εκεί μέχρι και το καράβι. 3 μέρες έκατσα εκεί και μετά ήχησε η μπουρού και βάλαμε πλώρη για την Basrah, στον περσικό κόλπο για να φορτώσουμε με προορισμό το PAL στα ανοικτά της Καλιφόρνιας στην Αμερική.
Επόμενος σταθμός που ανυπομονούσα να δω ήταν η Σιγκαπούρη, όπου και θα σταματούσαμε να πάρουμε τρόφιμα και πετρέλαια. Η αλήθεια είναι ότι είδα τα περισσότερα καράβια στη ζωή μου όταν φτάσαμε στην Σιγκαπούρη, όπου μετά τις προμήθειες και τα πετρέλαια που πήραμε συνεχίσαμε για τον προορισμό μας.
Δουλειά σε καθημερινή βάση υπήρχε πολύ. Όχι σκληρή και ούτε ματσακώνια και ζημιές αφού το καράβι ήταν καινούριο. Υπήρχε όμως αρκετή δουλειά που εγώ σαν πρωτόμπαρκος δεν περίμενα να βρω. Άλλωστε πριν μπαρκάρω, σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν τι δουλειά μπορεί να έχει ένα καινούριο καράβι; Λες και το σύγκρινα π.χ. με ένα καινούριο αμάξι. Αστείο ακούγεται τώρα αλλά όταν δεν ξέρεις πολλά πλάθεις στο μυαλό σου.
Φτάνοντας στο λιμάνι φόρτωσης είδα και το τρόπο που φορτώνει ένα καράβι από SPM. Είναι κάποια πράγματα τελικά που ούτε τα φανταζόμαστε άμα δεν ξέρουμε. Η όλη διαδικασία προσέγγισης και πρόσδεσης ήταν ένα ακόμα καινούριο πράγμα μέσα στα άπειρα ακόμα που θα συναντούσα μελλοντικά στην καριέρα μου. Αφού μετά από 6-7 μέρες τελειώσαμε την φόρτωση ξεκινήσαμε για το μακρύ ταξίδι των 40 ημερών με προορισμό την Αμερική.
Η αλήθεια είναι ότι μετά την Σιγκαπούρη δεν έχεις άλλο σταθμό και το μόνο που βλέπεις είναι το απέραντο γαλάζιο του Ειρηνικού ωκεανού και τα απίστευτα χρώματα του ουρανού σε συνδυασμό με τα σύννεφα. Ήμουν τυχερός που ο γραμματικός με είχε βάλει 4-8 βάρδια το πρωί με τον Έλληνα ανθυποπλοίαρχο. Το ηλιοβασίλεμα και η δύση του ηλίου που βλέπεις είναι κάτι το συγκλονιστικό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο άλλο επάγγελμα στον κόσμο που σου δίνει τέτοιες εικόνες στην μέση ενός ωκεανού.
Η εργασία και τα βιώματα σε καθημερινή βάση απλά με έβαζαν σιγά σιγά στο επάγγελμα. Σίγουρα είχα χιλιάδες πράγματα, όχι απλά να δω αλλά και να κατανοήσω. Πολλές φορές κάναμε κάτι ή έβλεπα κάτι και δεν καταλάβαινα τίποτα! Φυσιολογικό μεν περίεργο δε για εμένα εκείνη την στιγμή. Η ώρες εργασίας ήταν σχεδόν κάθε μέρα 12, κάτι που σε συνδυασμό με την βοήθεια και την κατανόηση των ανθρώπων εκεί, θα μου έδιναν να καταλάβω ότι η ζωή του ναυτικού έχει απαιτήσεις και μόνο εύκολη δεν είναι. Ωραία τα ηλιοβασιλέματα και η συζητήσεις στην βάρδια, η δουλειά όμως με σκοπό το καράβι να φορτώνει- να ταξιδεύει- να ξεφορτώνει, και όλα αυτά με την μέγιστη επαγγελματικότητα και ασφάλεια, είναι το ζητούμενο και το πρώτο μέλημα ενός αξιωματικού του εμπορικού ναυτικού.
Όταν φτάσαμε στην Αμερική, στο PAL, στεριά δεν είδα αλλά θα έβλεπε κάτι εντελώς περίεργο και φυσικά πρωτόγνωρο. Δέσιμο και ξεφόρτωση σε άλλο καράβι στη μέση του πουθενά και όλα αυτά εν πλω. Fenders, μάνικες, σύρματα, δέσιμο και γενικότερα όλη η διαδικασία ήταν πράγματα που και πάλι ήταν πρωτόγνωρα για εμένα. Ship to ship (STS) ονομάζεται η διαδικασία αυτή. 4 ήταν συνολικά τα καράβια που ξεφορτώσαμε και η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα πολύ κουραστικό 15ήμερο.
Όταν τελειώσαμε τραβήξαμε για την La paloma στην Ουρουγουάη, 2 STS μας είπαν και μετά για Κίνα ξεφόρτωση. Θα σταματούσαμε στον Παναμά, στην είσοδο του καναλιού, για να πάρουμε τρόφιμα και πετρέλαια. Στον Παναμά όταν φτάσαμε πολλά καράβια περίμεναν αγκυροβολημένα για να περάσουν στη άλλη πλευρά. Εκεί ήμασταν το μεγαλύτερο καράβι εκείνη την ημέρα. Δεν συμβαίνει και τόσο συχνά να υπάρχει ένα VLCC εκεί διότι από το κανάλι δεν μπορούνε να περάσουν τόσο μεγάλα πλοία.
Όταν τελειώσαμε από τον Παναμά συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Χειμώνας στο Νότιο ημισφαίριο και το κύμα που είχαμε ερχόταν από δυτικά κατευθείαν στην πάντα του καραβιού. Μοιραία λοιπόν το κούνημα είχα κάνει την εμφάνιση του… Φτάνοντας στο Cape horn και διασχίζοντας το στενό του δράκου, καταλαβαίνεις την μανία της θάλασσας στην περιοχή αυτή. Χιόνια, κρύο και κακοκαιρία μας ταλαιπώρησε μέχρι και να φτάσουμε στην La paloma. Ακόμα και εκεί όταν ήμασταν στο αγκυροβόλιο πάλι παλιόκαιρο και ομίχλη είχε… Στο Cape horn λοιπόν, όταν περνάς σε πιάνει δέος σκεπτόμενος πόσα και πόσα καράβια και πλεούμενα γενικότερα έχουν χαθεί στον άγριο αυτό τόπο. Αν είναι και χειμώνας πραγματικά σου δείχνει τα δόντια του.
Στην La paloma, λοιπόν, δύο STS με πλοία τα οποία φορτώνουν από πηγάδια στα ανοικτά της Βραζιλίας, και κάνουν συχνά πυκνά STS στην Ουρουγουάη. Η ομίχλη θυμάμαι ήταν τόσο πυκνή που ίσα που έβλεπες το καράβι που έλυνε για να φύγει, μετά το τέλος της φόρτωσης. Κατά την διάρκεια του μπάρκου, έως εκείνη την στιγμή, συναντήσαμε καταρρακτώδης βροχές, ζέστη έως και 50 βαθμούς κελσίου, κακοκαιρίες, κρύο και χιόνια, όχι όμως ομίχλη. Αφού λοιπόν είδα και αυτό, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να ταξιδεύεις στην ουσία σαν τυφλός, μόνο με την βοήθεια των ραντάρ, του GPS και του χάρτη. Όταν πήγα στην γέφυρα ο καπετάνιος μου εξήγησε ότι θα συναντήσω ομίχλη σε μέρη που έχουν μεγάλη κίνηση και στα οποία η ναυσιπλοΐα γίνεται πολύ επικίνδυνη και δύσκολη.
Μετά το τέλος του δεύτερου STS ξεκινήσαμε για το ταξίδι στην Κίνα. Εγώ μαζί με άλλον έναν δόκιμο θα φεύγαμε από το Cape town της Νότιας Αφρικής αφού είχε μπει ήδη ο Σεπτέμβρης και θα έπρεπε να γυρίσουμε για την σχολή.
Παρόλο τον ενθουσιασμό του πρώτου πάρκου είχε ήδη αρχίσει και μου έλειπε το σπίτι μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Ήταν ένα μπάρκο στο οποίο η αλήθεια είναι ότι δεν είδα πολλά, αφού το καράβι ήταν μεγάλο και έκανε μακρινά ταξίδια. Πήρα απλά μία γεύση και σίγουρα το μέλλον προμηνύεται δύσκολο με ευθύνες και δύσκολα λιμάνια και ταξίδια.
Στο Cape Town, όταν φύγαμε με τη λάντζα κουνηθήκαμε πάρα πολύ. Είναι σύνηθες φαινόμενο μου είπαν για τη περιοχή αυτή. Μπορώ να πω ότι ήταν το περισσότερο κούνημα που έχω φάει ποτέ.
Η ζωή του ναυτικού μόνο εύκολη δεν είναι και το κατάλαβα πολύ καλά, αν και είμαι σίγουρος ότι εγώ πάρα πολλά να δω ακόμα. Τα λεφτά σίγουρα βγαίνουν με πολύ κόπο και στερήσεις και τίποτα στη θάλασσα δεν είναι εύκολο.
Εύχομαι όλοι οι ναυτικοί του κόσμου να έχουν υγεία και καλή τύχη.
