Η θάλασσα ήταν το σπίτι του για 56 ολόκληρα χρόνια. Τα κύματα έγιναν σύντροφοι, τα καράβια δεύτερο δέρμα του. Ο Μαστρο-Μιχάλης Νικολιδάκης, Πρώτος Μηχανικός στο εμπορικό ναυτικό, αφηγείται μια ζωή γεμάτη ταξίδια, αγώνες, κινδύνους, αλλά και ανεκτίμητες στιγμές.

Τον συναντήσαμε στο Αντισκάρι, στον τόπο που τον γέννησε και που πάντα τον καλούσε πίσω. Τώρα, συνταξιούχος, απολαμβάνει το ήσυχο λιμάνι της Κρήτης, όμως οι αναμνήσεις του από τη θάλασσα είναι ζωντανές, δυνατές, σαν να μην πέρασε ούτε μέρα.

Ταξίδια σε όλο τον κόσμο, κίνδυνοι και περιπέτειες

Από νεαρή ηλικία, ήξερε ότι η ζωή του θα ήταν δεμένη με τη θάλασσα. Μπήκε στα γκαζάδικα, τα πλοία που μεταφέρουν αργό πετρέλαιο, και μέσα από αυτά γνώρισε κάθε λιμάνι του κόσμου. Από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Σιγκαπούρη, από τον Ατλαντικό μέχρι τις επικίνδυνες διαδρομές στη Μέση Ανατολή, τα νερά του κόσμου έγιναν ο χάρτης της ζωής του.

«Δεν ήταν πάντα εύκολο», λέει ο ίδιος. «Περάσαμε εμπόλεμες ζώνες, ζήσαμε φουρτούνες, κάποιες φορές κοιταχτήκαμε στα μάτια με τον κίνδυνο. Όμως, η ζωή στη θάλασσα έχει μια μαγεία… Μόνο αν τη ζήσεις, μπορείς να την καταλάβεις.»

Ο άνθρωπος πίσω από τον Μηχανικό

Ο Μαστρο-Μιχάλης, όπως τον φώναζαν στα πλοία, ήταν η καρδιά της μηχανής, εκείνος που φρόντιζε να μη σταματήσει να χτυπά. Ένας Πρώτος Μηχανικός δεν είναι απλώς ένας τεχνικός – είναι ο φύλακας του πλοίου, εκείνος που πρέπει να πάρει αποφάσεις σε δευτερόλεπτα, εκείνος που ξέρει ότι μια λάθος κίνηση μπορεί να κοστίσει ζωές.

«Στο καράβι, ο Μηχανικός πρέπει να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Να νιώθει το πλοίο, να καταλαβαίνει πριν καν συμβεί το πρόβλημα. Δεν είναι δουλειά, είναι τρόπος ζωής», μας λέει με μάτια που λάμπουν από υπερηφάνεια.

Η ζωή στη θάλασσα: Μοναξιά, νοσταλγία και ανεκτίμητες στιγμές

Αλλά δεν ήταν μόνο τα ταξίδια και οι μηχανές. Ήταν και οι άνθρωποι. Τα ατελείωτα βράδια στη γέφυρα, οι συζητήσεις με το πλήρωμα, οι στιγμές νοσταλγίας όταν κοιτούσε τον ήλιο να χάνεται πίσω από το απέραντο γαλάζιο.

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ναυτικός. Αφήνεις πίσω οικογένεια, φίλους, τη ζωή στη στεριά. Όμως, όταν αγαπάς τη θάλασσα, ξέρεις ότι είναι ένα τίμημα που δέχεσαι να πληρώσεις.»

Τι κρατάει από όλα αυτά τα χρόνια; «Τις στιγμές που ένιωθα πως το πλοίο και το πλήρωμα ήταν μια οικογένεια. Τα γέλια, τα τραγούδια, τις ιστορίες που λέγαμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, σε μια θάλασσα που δεν γνώριζε σύνορα.»

Το ταξίδι της επιστροφής – Το απάνεμο λιμάνι της Κρήτης

Τώρα πια, ο Μαστρο-Μιχάλης έχει αράξει για τα καλά στη Μεσαρά. Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, εκεί όπου ήξερε πως θα επιστρέψει. Οι θάλασσες μπορεί να ήταν πολλές, αλλά η Κρήτη ήταν πάντα το λιμάνι της ψυχής του.

Συνεχίζει να κοιτάζει τη θάλασσα, αλλά αυτή τη φορά, από τη στεριά. Ίσως κάποιες φορές να νοσταλγεί τα ταξίδια, όμως δεν μετανιώνει τίποτα.

«Αν είχα δεύτερη ζωή, πάλι ναυτικός θα γινόμουν», μας λέει χαμογελώντας. Και εμείς, τον πιστεύουμε.