Όταν η μηχανή σταμάτησε, ξεκίνησε ο εφιάλτης για το πλήρωμα του φορτηγού πλοίου Ocean Spirit, το οποίο έμεινε ακυβέρνητο για μέρες στο μέσο του Ατλαντικού Ωκεανού. Μια αποστολή ρουτίνας μετατράπηκε σε μάχη επιβίωσης, με το χρόνο και τα κύματα να γίνονται οι μεγαλύτεροι εχθροί.

Το να σβήσει η μηχανή σε ένα πλοίο που βρίσκεται στη μέση του ωκεανού εν μέσω κακοκαιρίας, είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβούν.

Είναι κάτι που μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα για το πλοίο και το πλήρωμά του. Σε μια τέτοια περίπτωση έπεσε το φορτηγό πλοίο Camila και το πλήρωμά του, το μακρινό 2003.

Τον Ιανουάριο του 2003, το φινλανδικό φορτηγό πλοίο Camila βρέθηκε σε σοβαρό κίνδυνο στα αδυσώπητα νερά του Βόρειου Ατλαντικού.

Σταματημένο και ακυβέρνητο σε απόσταση άνω των 240 ναυτικών μιλίων από το πλησιέστερο λιμάνι στο Σεντ Τζονς του Καναδά, το πλοίο είχε υποστεί μια πολύ σοβαρή βλάβη στην κύρια μηχανή του εν μέσω του χειμώνα και των σφοδρών και άγριων καταιγίδων του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού.

Για τον Πλοίαρχο Raa Rula και το 15μελές πλήρωμά του, συμπεριλαμβανομένης της 28χρονης ανθυποπλοιάρχου Mayu Sari, η βλάβη αυτή σηματοδότησε την αρχή ενός απεγνωσμένου αγώνα για επιβίωση.

Η περιπέτεια ξεκίνησε όταν ο 12κύλινδρος κινητήρας του Camila, ισχύος 7.000 ίππων, σταμάτησε να λειτουργεί μετά από επανειλημμένες αστοχίες στο φίλτρο λαδιού, αφήνοντας τον στροφαλοφόρο άξονα χωρίς λίπανση.

Καθώς η μηχανή σιώπησε, το ίδιο συνέβη και με τις ελπίδες του πληρώματος να ξεπεράσουν μια σφοδρή εξωτροπική καταιγίδα. Με τα κύματα να αναμένεται να φτάσουν τα 24 μέτρα και τους ανέμους πάνω από τα 150 χλμ./ώρα, το Γκραντ Μπανκς, μια περιοχή γνωστή και διαβόητη για τα ναυάγια και τον απρόβλεπτο καιρό, δεν ήταν μέρος για να μείνει κάποιο πλοίο χωρίς μηχανή και ακυβέρνητο.

Για τη Sari, η οποία ήταν έξι χρόνια στη θάλασσα, η κατάσταση γρήγορα έγινε ο χειρότερος εφιάλτης της. «Αυτή είναι μια αδύνατη κατάσταση», θυμήθηκε. «Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ένιωθα μουδιασμένη».

Το πιο κοντινό ρυμουλκό ήταν 20 ώρες μακριά και στην ουσία δεν μπορούσε να χρησιμεύσει σε τίποτα. Καθώς η καταιγίδα σάρωνε από τα νοτιοδυτικά, ο Πλοίαρχος αναγκάστηκε να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της καριέρας του: Να προετοιμαστεί για την εγκατάλειψη του πλοίου.

Η διάσωση με σωστικές λέμβους αποκλείστηκε λόγω της άγριας θάλασσας. Η μόνη ελπίδα που είχε απομείνει ήταν ο ουρανός…

Περισσότερα από 320 ναυτικά μίλια μακριά, στην αεροπορική βάση Gander στη Νέα Γη, ο Ταγματάρχης Jean-Bernard Thibeault της 103ης Μοίρας Έρευνας και Διάσωσης έλαβε την κλήση κινδύνου.

Μαζί με τον συγκυβερνήτη Andrew Mercer και μια ομάδα επίλεκτων τεχνικών διάσωσης, ο Thibeault προετοίμασε το ελικόπτερο CH-149 Cormorant για μια αποστολή που θα δοκίμαζε τα όρια τόσο του ανθρώπου όσο και της μηχανής.

Μια σημαντική ανησυχία που υπήρχε ήταν η επάρκεια των καυσίμων του ελικοπτέρου. Η ομάδα σχεδίαζε να ανεφοδιαστεί με καύσιμα στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Hibernia, αλλά όταν πλησίαζε έμαθε ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμα καύσιμα.

Ο Thibeault αναγκάστηκε να στραφεί στην πλατφόρμα Henry Goodrich, προσθέτοντας 10 λεπτά σε ένα ήδη στενό χρονοδιάγραμμα. Κάθε λεπτό μείωνε πολύτιμο χρόνο από τη διάσωση.

Πίσω στο φορτηγό πλοίο, ο Πλοίαρχος Rula συγκέντρωσε το πλήρωμα και διέταξε την εγκατάλειψή του. Το πλήρωμα φόρεσε τις στολές εμβαπτίσεως, οι οποίες είναι σχεδιασμένες για τα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, και ετοιμάστηκε για την εγκατάλειψη.

Όταν το ελικόπτερο έφτασε τελικά στο πλοίο, σημειώθηκε ακόμη ένα απρόοπτο. Το εσωτερικό σύστημα επικοινωνίας του ελικοπτέρου έπαθε βλάβη. Μετά από μια σειρά τεταμένων ελέγχων, οι επικοινωνίες αποκαταστάθηκαν ακριβώς στην ώρα τους. Με μόνο 75 λεπτά για την ανέλκυση και των 16 ατόμων, ο χρόνος έτρεχε…

Ο τεχνικός έρευνας και διάσωσης, δεκανέας Scott Elliston, κατέβηκε πρώτος, παλεύοντας με διατοιχισμούς του πλοίου που έφταναν τις 45 μοίρες και τα παγωμένα, ολισθηρά καταστρώματα. Ένα προς ένα, το πλήρωμα ανυψώθηκε στο ελικόπτερο. Ο καπετάνιος ήταν ο τελευταίος που έφυγε, βλέποντας το πλοίο του να εξαφανίζεται από κάτω του.

«Είχα την ελπίδα ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ να εγκαταλείψω το πλοίο», είπε αργότερα. «Αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή».

Ακριβώς όταν η αποστολή φαινόταν σχεδόν ολοκληρωμένη, άρχισε μια επικίνδυνη απώλεια της άνωσης, λόγω του μέγιστου φορτίου του ελικοπτέρου. Ο Thibeault αποφάσισε να προχωρήσει, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι οποιοδήποτε λάθος θα μπορούσε να κοστίσει ζωές.

Ταυτόχρονα, το σύστημα αποπάγωσης του ελικοπτέρου άρχισε να καταναλώνει μεγάλη ισχύ, προκαλώντας μερική βλάβη των οργάνων. Ο Thibeault άλλαξε τη ρύθμιση των χειριστηρίων στον πίνακα ελέγχου του Mercer. Σε απόλυτο σκοτάδι, εν μέσω χιονιού και παγωμένης βροχής, το Cormorant επέστρεψε στο St. John’s.

Επιτέλους, 13 ώρες αφότου η μηχανή του φορτηγού πλοίου Camila έπαθε βλάβη, το πλήρωμα πάτησε το πόδι του στη στεριά. Για τον Thibeault και την ομάδα του, ήταν μια αποστολή ακρίβειας, θάρρους και ψυχραιμίας υπό τεράστια πίεση.

Είναι μια πραγματική ιστορία που προκαλεί τρόμο σε όσους έχουν ταξιδέψει στα νερά του Βόρειου Ατλαντικού τον χειμώνα και γνωρίζουν τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή.

Η εγκατάλειψη δε, του πληρώματος σε τέτοιες καιρικές συνθήκες είναι σχεδόν αδύνατη. Αν λάβουμε υπόψη και την απόσταση που βρισκόταν το πλοίο, τότε κάνουν την κατάσταση πολύ δύσκολη.

Το ηρωικό πλήρωμα του ελικοπτέρου έπαιξε με τις πιθανότητες και κατάφερε να σώσει την τελευταία στιγμή το πλήρωμα.