Η Carbon crisis αλλάζει τα πάντα στη βιομηχανία. Το κόστος των εκπομπών άνθρακα μπαίνει πλέον δυναμικά στην εξίσωση, δημιουργώντας μια νέα εποχή όπου κάθε τόνος CO₂ μετράει και κοστίζει.
Το κόστος των εκπομπών του άνθρακα μπήκε για τα καλά στη ζωή της ναυτιλίας. Δεν είναι πλέον θεωρίες για «πράσινες μεταρρυθμίσεις» και ευρωπαϊκές οδηγίες. Πρόκειται για πραγματικά λεφτά, που βγαίνουν από τα ταμεία των ναυτιλιακών εταιρειών και αλλάζουν όλη τη λογική της βιομηχανίας.
Μια βιομηχανία που, όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, διαθέτει πολλά λεφτά, και όλοι κοιτάνε πώς θα «αρπάξουν» ένα κομμάτι από την πίτα… άλλωστε είναι γνωστό σε όλους, ότι η ναυτιλιακή βιομηχανία έχει μεταμορφωθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες έτσι ώστε να «τρώνε» όσοι περισσότεροι μπορούν.
Μόνο το ευρωπαϊκό ETS λέγεται ότι θα κοστίσει πάνω από 6 δισεκατομμύρια δολάρια φέτος. Και η Siglar Carbon προβλέπει ότι μέχρι το τέλος της δεκαετίας το νούμερο αυτό μπορεί να περάσει τα 50 δισεκατομμύρια τον χρόνο. Αν μπουν και άλλες χώρες με δικούς τους φόρους, μπορεί να μιλάμε και για 100 δισεκατομμύρια! Μιλάμε για τρελά νούμερα.
Το νέο μέτρο του IMO, το λεγόμενο GFI, θα μπει το 2028 και θα προσθέσει ακόμα ένα βάρος. Περίπου 22 δισεκατομμύρια δολάρια για αρχή. Κανείς όμως δεν ξέρει αν θα αντικαταστήσει τα άλλα ή απλώς θα προστεθεί πάνω τους. Αν συμβεί το δεύτερο, τότε θα έχουμε ένα μπάχαλο από κανονισμούς που θα χτυπάνε διαφορετικά κάθε αγορά, κάθε πλοίο, κάθε διαδρομή.
Στην Ευρώπη προβλέπουν ότι η τιμή του άνθρακα θα φτάσει τα 150 δολάρια ανά τόνο CO₂ μέχρι το 2030. Και τότε το παιχνίδι αλλάζει για όλους. Από τη ναύλωση μέχρι τη χρηματοδότηση, όλα θα περνάνε μέσα από το «κόστος εκπομπών». Παλιά μετρούσαμε ναύλα, καύσιμα, bunkers… τώρα θα μετράμε και CO₂. Το θέμα είναι σε ποιες πλάτες θα πέσουν αυτά τα επιπλέον έξοδα.
Από τη δική μου εμπειρία, βλέπω ότι η ναυτιλία έχει μπει ήδη σε μια άλλη εποχή. Και δεν θα μιλάμε πλέον για θέμα του περιβάλλοντος αλλά για θέμα επιβίωσης. Κάθε τόνος καυσίμου μετράει, κάθε ταξίδι έχει οικονομικό αποτύπωμα. Και το χειρότερο είναι πως οι μικρότερες εταιρείες θα δυσκολευτούν πολύ να αντέξουν αυτά τα νέα υπέρογκα κόστη.
Δεν είναι εύκολο για κανέναν μας. Οι κανονισμοί πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο, τα περιθώρια στενεύουν και η πίεση μεγαλώνει. Αλλά αν θέλουμε να μείνουμε στο παιχνίδι, πρέπει να προσαρμοστούμε. Η εποχή του ‘burn and go’ τελείωσε. Τώρα, κάθε κιλό καυσίμου και κάθε τόνος εκπομπής μετράνε, όχι μόνο για το περιβάλλον, αλλά και για την επιβίωση του ίδιου του πλοίου.
Ο σύγχρονος ναυτικός τα βλέπει όλα αυτά στην καθημερινή λειτουργία ενός πλοίου, και ταυτόχρονα βλέπει και τις απαιτήσεις να αυξάνονται ραγδαία. Έως πού θα φτάσει όλο αυτό είναι ένα ερώτημα που προς το παρόν δεν έχει απάντηση. Κοινώς, το βαρέλι δεν έχει πάτο και όλο αυτό το παιχνίδι φαίνεται ότι θα συνεχιστεί εσαεί. Μέχρι που σε 10, 20 ή 50 χρόνια να έρθουν τα αυτόνομα πλοία και να μην χρειάζονται άλλο τους ναυτικούς.
