Η άγνωστη ιστορία μιας γυναίκας ναυτικού φέρνει στο φως τον καθημερινό αγώνα στη θάλασσα και στη ζωή. Από τη μοναξιά μέχρι τις προκαταλήψεις, η μάχη για αξιοπρέπεια είναι αληθινή και συγκινητική.

Υπάρχουν και αυτές οι ιστορίες. Ιστορίες των γυναικών που πλέον παλεύουν και αυτές καθημερινά στα ποια, όπως παλεύουν και οι άντρες. Καμία διαφορά. Ίδιες δυσκολίες, στερήσεις και προσδοκίες. Αυτή είναι λοιπόν και η άγνωστη ιστορία μιας γυναίκας ναυτικού.

«Όταν οι άνθρωποι ακούν ότι είμαι γυναίκα που εργάζεται στη θάλασσα, λένε: «Ουάου, πρέπει να είσαι τρελή», «πώς θα κάνεις οικογένεια;», «τι λένε οι δικοί σου;», και άλλα τέτοια πράγματα.

Ναι, ακούγεται περίεργο αλλά είναι και αξιοθαύμαστο. Αλλά πίσω από τον θαυμασμό κρύβονται αγώνες που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα καταλάβουν ποτέ.

Είμαι αξιωματικός σε ένα πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων. Κάθε μέρα, εργάζομαι δύο φορές πιο σκληρά, όχι μόνο για να αποδείξω τις ικανότητές μου, αλλά για να αποδείξω ότι αξίζω να βρίσκομαι εδώ.

Κάποιοι συνάδελφοι με σέβονται, αλλά άλλοι εξακολουθούν να με αμφισβητούν. Μερικοί με βλέπουν όχι ως αξιωματικό, αλλά ως «τη μόνη γυναίκα στο πλοίο». Ξέρετε πόσο βαρύ είναι αυτό; Να προστατεύω συνεχώς την αξιοπρέπειά μου, τον χώρο μου, κάθε μου κίνηση, επειδή μια λάθος εντύπωση μπορεί να αμαυρώσει το όνομά μου;

Και μετά υπάρχει η μοναξιά. Όσο και να προσπαθώ να παραμείνω δυνατή, όταν επιστρέφω στην καμπίνα μου, είμαι απλώς εγώ. Χωρίς οικογένεια, χωρίς τα γέλια των παιδιών, χωρίς κάποια αγκαλιά του συντρόφου μου. Μόνο σιωπή. Μερικές φορές, κλαίω σιωπηλά επειδή το βάρος της απουσίας είναι πάρα πολύ μεγάλο.

Το χειρότερο, είναι η κριτική των ανθρώπων. Κάποιοι λένε, «Είμαι σίγουρος ότι δεν είσαι πιστή σε τίποτα, δεν είσαι ειλικρινής». Δεν βλέπουν ότι επέλεξα αυτή την καριέρα όχι επειδή είναι ή σκέφτομαι πονηρά, αλλά για την επιβίωση μου. Την επέλεξα επειδή ήθελα να δώσω στην οικογένειά μου μια καλύτερη ζωή, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να θυσιάσω τη δική μου.

Και ναι, οι πειρασμοί είναι πραγματικοί, ακόμη και για τις γυναίκες. Η μοναξιά, η πίεση, η ανάγκη για παρηγοριά. Αλλά υπενθυμίζω στον εαυτό μου: Είμαι κάτι περισσότερο από την αδυναμία μου. Είμαι κάτι περισσότερο από αυτό που υποθέτουν οι άνθρωποι για μένα.

Έχω κουραστεί να με χαρακτηρίζουν. Έχω κουραστεί να με μετράνε με βάση το φύλο μου, τις φήμες, τις αμφιβολίες. Στο τέλος της ημέρας, είμαι ναυτικός, όπως κάθε άντρας, που αντιμετωπίζει τα ίδια κύματα, τις ίδιες καταιγίδες, τους ίδιους κινδύνους, τις ίδιες δυσκολίες.

Απόψε, καθώς το πλοίο πλέει κάτω από τα αστέρια, ψιθυρίζω στον Θεό:
«Κύριε, κάνε με πιο δυνατή από τη μοναξιά. Φύλαξε την καρδιά μου, το μυαλό μου και την αξιοπρέπειά μου. Υπενθύμισέ μου ότι δεν είμαι κάτι λιγότερο επειδή είμαι γυναίκα, αλλά ότι βρίσκομαι εδώ, για έναν λόγο, για έναν σκοπό».

Επειδή πίσω από κάθε γυναίκα ναυτικό δεν κρύβεται μόνο η γενναιότητα. Υπάρχει θυσία, πόνος και μια λαχτάρα για σεβασμό, όχι μόνο ως γυναίκα, αλλά και ως άνθρωπος»