Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, όταν είχα περάσει από την εταιρεία πριν μπαρκάρω έτυχε να περάσω και να μιλήσω με τον DPA, ο οποίος είχε καμία 15αρια χρόνια μεικτά εμπειρία σαν καπετάνιος. Συζητήσαμε θυμάμαι κάνα 20αλεπτο.
Μεταξύ όλων αυτών που είπαμε, μου έκανε μια ερώτηση και μου είπε γιατί ένας πλοίαρχος παίρνει τόσα λεφτά και γιατί είναι ο άνθρωπος που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε ένα καράβι.
Αφού του έδωσα αρκετές απαντήσεις αυτός μου είπε την πιο σωστή. Ένας πλοίαρχος παίρνει τόσα χρήματα και έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε ένα πλοίο γιατί μια λάθος του απόφαση μπορεί να αποβεί μοιραία, πρώτα από όλα για την ανθρώπινη ζωή και στη συνέχεια για την γενικότερη καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει.
Αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι ένα δεξαμενόπλοιο VLCC μπορεί να κουβαλάει μέχρι και 2,000,000 βαρέλια πετρελαίου τα οποία εάν συμβεί κάτι και πέσουν στη θάλασσα θα έχουν άμεσο αντίκτυπο σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους και φυσικά το ίδιο το περιβάλλον.
Το λέω αυτό γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι πολύ εύκολο να κάτσεις σε αυτή την ηλεκτρική καρέκλα. Όσο πιο κάτω στην ιεραρχία είσαι τόσο περισσότερο πιστεύεις ότι ο καπετάνιος είναι ένας τεμπέλης που μπαίνει 6 μήνες σε ένα καράβι τα τσεπώνει και φεύγει.
Το λυπηρό της υπόθεσης δεν είναι το τι λέγεται στα social media για ένα καπετάνιο από ανθρώπους η οποίοι δεν έχουν κάτσει σε αυτή την καρέκλα, το λυπηρό είναι ότι οι ίδιες οι ναυτιλιακές εταιρείες οι οποίες διοικούνται από τεχνοκράτες, έχοντας από κάτω τους παιδιά από πανεπιστήμια ή καπετάνιους ενός 6μηνου, έχουν εξισώσει και απαξιώσει την θέση του πλοιάρχου.
Την έχουν απαξιώσει πρώτα από όλα από άγνοια και εν συνέχεια από εγωισμό, ζήλια και φόβο.
Το απόλυτο κακό βέβαια έρχεται με την αντιμετώπιση συναδέλφων ναυτικών μέσα στα καράβια, τους οποίους έχουν μπολιάσει και αυτούς με αυτή τη νοοτροπία.
Βέβαια κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει ότι όταν περνάει ένα φορτωμένο capsize φορτηγό πλοίο από την Σιγκαπούρη ή όταν προσεγγίζει ένα πολυσύχναστο λιμάνι της Κίνας η ευθύνη ενός πλοίαρχου είναι τεράστια. Το περισσότερο κακό της υπόθεσης είναι ότι έχει να αντιμετωπίσει τόσους πολλούς απρόβλεπτους και εξωτερικούς παράγοντες, το οποίο σημαίνει ότι πολλές φορές η κατάσταση δεν είναι στα χέρια του. Είναι αυτό που λέμε ότι ένας πλοίαρχος θέλει και τύχη. Πολύ τύχη.
Μπορεί να έχουν υπάρξει στο παρελθόν και να συνεχίζουν να υπάρχουν πλοίαρχοι οι οποίοι δεν διοικούν σωστά ένα πλοίο και δεν συμπεριφέρονται όπως πρέπει στο πλήρωμα. Τέτοιους μπορεί να βρούμε σε όλες τις θέσεις.
Και φυσικά δε θα μας αρέσουν όλες οι αποφάσεις που παίρνει ένας πλοίαρχος, οι οποίες όμως είναι πολλές φορές απαραίτητες ώστε να γίνει η δουλειά.
Πολλοί παρεξηγούν όταν λέγεται ότι ένας πλοίαρχος έχει τον τελευταίο λόγο σε ένα πλοίο και νομίζει ότι έτσι υποβαθμίζεται ο ίδιος.
Καμία θέση σε ένα καράβι δεν υποβαθμίζεται ή δεν είναι σημαντική. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
Καλό θα ήταν λοιπόν όλοι από την πλευρά μας να μπορούμε ή να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι ευθύνες κουβαλάει ένας πλοίαρχος στο κεφάλι του. Επίσης θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ναυσιπλοΐα είναι το σημαντικό τα πράγμα πάνω σε ένα καράβι. Όλοι για αυτό αγωνίζονται. Απλά τις τελικές αποφάσεις τις έχει ένας.
Και για να προλάβω τους συναδέλφους που θα παρεξηγηθούν… αρκεί να πω ότι για να επιτευχθεί η σωστή λειτουργία ενός πλοίου και να φτάνει ο πλοίαρχος στο σημείο να παίρνει αυτές τις αποφάσεις, κάποιοι υπάρχουν που αγωνίζονται να φτιάχνουν και να συντηρούν τα μηχανήματα.
Μπορεί όλοι αυτοί να είναι αφανείς ήρωες για κάποιον που δεν ξέρει τι γίνεται μέσα σε ένα καράβι και είναι άσχετος με το επάγγελμα, για όλους εμάς όμως μόνο αφανείς δεν είναι… είπαμε, άλλο το ένα και άλλο το άλλο…
Καλά ταξίδια σε όλους.
Δημήτρης Καλόγηρου
Συνταξιούχος Πλοίαρχος Α’ Ε.Ν.
