Οι ναυτικοί έρμαιο των επιθεωρήσεων και χωρίς ουσιαστική στήριξη από τη ναυτιλιακή βιομηχανία, βιώνουν έναν ασφυκτικό εργασιακό έλεγχο που κορυφώθηκε την περίοδο του κορονοϊού.
Η ναυτιλία και πιο συγκεκριμένα οι ναυτικοί διανύουν μια πολύ δύσκολη και περίεργη περίοδο, με αποκορύφωμα φυσικά την περίοδο του κορονοϊού και μετά.
Όχι ότι η περίοδος πριν τον κορονοϊό δεν ήταν περίεργη για το ναυτικό, απλά θεωρώ ότι υπήρξε μια κορύφωση, η οποία συνεχίζει από μια διαφορετική βάση.
Ο ναυτικός έχει αρχίσει να πιέζεται έντονα εδώ και περίπου 20 χρόνια από τη ναυτιλιακή βιομηχανία, έχοντας να υποστεί σε κάθε μπάρκο του επιθεωρήσεις για τις οποίες καλείται να να δίνει συνεχώς εξετάσεις και να απολογείται.
Επιθεωρήσεις οι οποίες πολλές φορές είναι υπερβολικές, ενώ δεν θα πρέπει να αμελήσουμε τον χαρακτήρα και την άσχημη συμπεριφορά και των ίδιων των επιθεωρητών προς τους ναυτικούς, είτε μιλάμε για επιθεωρητές vetting, είτε για λιμεναρχεία είτε για οτιδήποτε άλλο.
Σε όλα αυτά φυσικά ο ναυτικός, και κυρίως ο πλοίαρχος αναγκάζεται πολλές φορές να ρίξει εντελώς την αξιοπρέπεια του, για να «καθαρίσει» το πλοίο καινά προχωρήσει παρά κάτω. Φυσικά η ναυτιλιακή βιομηχανία και κυρίως οι ναυτιλιακές εταιρείες είναι εντελώς απούσες.
Καμία πραγματική υποστήριξη στον ναυτικό. Το κύριο μέλημα είναι να «καθαρίσει» το πλοίο, με κάθε κόστος…
Όλο αυτό το σύστημα με τις επιθεωρήσεις ήρθαν και εξέθεσαν ανεπανόρθωτα την περίοδο του κορονοϊού ένα σύστημα που μοιάζει σάπιο. Το εξέθεσαν γιατί ενώ ο όλος ο πλανήτης ζούσε στους ρυθμούς της πανδημίας, και κανείς επιθεωρητής δεν ερχόταν επάνω στα πλοία για επιθεωρήσεις, αυτά συνέχιζαν όχι μόνο να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν, αλλά ίσως ήταν και μια εποχή στην οποία ακούγονταν τα λιγότερα ατυχήματα!
Έψαξα να βρω στατιστικά αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Δεν λέω ότι δεν υπήρξαν θαλάσσια ατυχήματα, λέω όμως ότι δεν υπήρξαν τόσα πολλά όπως τώρα, ώστε να απασχολούν συνεχώς την κοινή γνώμη και την ναυτιλιακή βιομηχανία. Ενα τρανταχτό που θυμάμαι ήταν με το μπλοκάρισμα του Σουέζ από το Evergiven. Αυτό όμως ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο θαλάσσιο περιστατικό που μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή.
Η περίοδος του κορονοϊού λοιπόν ήταν αυτή που ξεμπρόστιασε όλη τη βιομηχανία, το σαθρό σύστημα της και τους επιθεωρητές της μαζί. Όλα τα δικαιώματα του ναυτικού καταπατήθηκαν. Η ασφάλεια πήγε περίπατο. Όλα στον βωμό του να γίνει η δουλειά με κάθε κόστος. Ούτε για συμβάσεις ληγμένες μιλούσε κανείς, ούτε για resting hours, ούτε ότι ο ναυτικός δεν είχε πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε ότι ξεμπάρκαρε όλο το πλήρωμα και γινόταν η αλλαγή στην σκάλα, ούτε τίποτα.
Και φυσικά ως δια μαγείας, μετά από αυτή την περίοδο, όχι απλά όλα επέστρεψαν στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» αλλά έγιναν τα πράγματα – και συνεχίζουν να γίνονται- ακόμη χειρότερα. Οι επιθεωρήσεις στο φουλ, οι απαιτήσεις στα ύψη, και οι ναυτικοί έρμαιο των επιθεωρητών.
Κάποτε πίστευα ότι όλη αυτή η κατάσταση κάπου θα «σκάσει». Τώρα πλέον απλά πιστεύω ότι το πιθανότερο είναι να σκάνε οι ναυτικοί.
Ιδιαίτερα οι πλοίαρχοι έχουν γίνει έρμαιο των επιθεωρητών, αφού είναι αυτοί που καλούνται να εξηγήσουν τα ανεξήγητα…
