Ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (ΙΜΟ, International Maritime Organization) είναι ένας εξειδικευμένος οργανισμός στα πλαίσια του ΟΗΕ, με αντικείμενο τη θέσπιση μέτρων για τη βελτίωση της ασφάλειας στη διεθνή ναυτιλία και την αποφυγή της μόλυνσης του περιβάλλοντος από πλοία. Επιπλέον, είναι αρμόδιος για νομικά θέματα που αφορούν στην απόδοση ευθυνών και στην καταβολή αποζημιώσεων σε περιπτώσεις ναυτιλιακών ατυχημάτων, καθώς επίσης και για τη διευκόλυνση της διεθνούς ναυτιλιακής κίνησης.
Είναι ο οργανισμός που γνωρίζουμε όλοι μας, που είναι συνυφασμένος με τη ναυτιλία. Σε προηγούμενο άρθρο έχω αναλύσει πολύ – γενικευμένα – ότι με όλους αυτούς τους κανονισμούς υπάρχει αφόρητη πίεση σε εμάς τους ναυτικούς. Ο οργανισμός όμως έχει προσφέρει πάρα πολλά στην ασφάλεια στα πλοία και στη ναυτιλία γενικότερα και θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που υπάρχει.
Εχει διάφορες συμβάσεις , με κράτη-μέλη σε όλο τον κόσμο, οι οποίες περιέχουν κανονισμούς που πλέον έχουν μετατραπεί σε εθνικούς κανονισμούς για τα κράτη-μέλη του IMO, όπως το Tokyo MOU το Paris MOU κ.τ.λ.
Εμπειρικά, εγώ προσωπικά ποτέ δεν έχω φοβηθεί επιθεώρηση από PSC των ΗΠΑ (USCG: ακτοφυλακή ΗΠΑ) γιατί θεωρώ ότι δίνουν σημασία σε σημαντικά πράγματα που όπως και να έχει θα πρέπει να είναι σε άριστη κατάσταση και σε ετοιμότητα. Τα σωστικά μέσα κάθε πλοίου και η ετοιμότητα του πληρώματος να αντιμετωπίσει κάποια πυρκαγιά θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Τα τελευταία 6 χρόνια έχω περάσει 6 επιθεωρήσεις από την ακτοφυλακή των ΗΠΑ και όχι μόνο δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα αλλά είχαμε τόσο εποικοδομητικές συζητήσεις μέσα από τις οποίες έμαθα και εγώ και αυτοί. Για να προτρέξω, ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα πούνε διάφορα του τύπου «έλα σε κανά καράβι να δεις πως είναι» ή «η χαρτούρα που έχουμε είναι χρονοβόρα και κουραστική» ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Και εγώ σε καράβια είμαι και τα καταλαβαίνω όλα αυτά. Υπάρχουν PSC (της Ινδίας αλλά και Αυστραλίας) που σου φέρονται σαν ανακριτές και ψάχνουν να βρουν ψήλους στα άχυρα. Παρόλα αυτά η χρησιμότητα για την ασφάλεια μας είναι τεράστια.
Αυτά που θα αναφέρω στη συνέχεια είναι πράγματα που πρέπει να γίνονται και όχι αυτά που πραγματικά γίνονται.
Πριν τον IMO, δεν υπήρχε κάποια υποχρεωτική εξοικείωση του πληρώματος για το πλοίο και ήταν δυνατόν να ξεμπαρκάρει κάποιος από το πλοίο μη γνωρίζοντας χώρους του πλοίου που αφορούν την ασφάλεια. Πλέον αυτό είναι υποχρεωτικό, κατά την επιβίβαση νέου πληρώματος στο πλοίο (ή και τη άλλη μέρα) θα πρέπει να γίνει εξοικείωση σε όλα τα μέσα που διαθέτει που αφορούν την ασφάλεια και τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Το πόσο βέβαια θα εξοικειωθεί κάποιος εξαρτάτε και από το ενδιαφέρον που θα δείξει. Ακόμα και τα meeting που πρέπει να γίνονται μεταξύ του πληρώματος είναι εξίσου σημαντικά γιατί θα πρέπει να συζητούνται θέματα που αφορούν την ασφάλεια, σε ζημιές , στην κατάσταση του εξοπλισμού και σε θέματα που μπορούν να κάνουν την συμβίωση μας – εκτός από ασφαλείς – επάνω στο πλοίο καλύτερη.
Πλέον έχουμε τρομερή βελτίωση σε εξοπλισμό όπως πολλά alarm τα οποία μας ειδοποιούν σε περίπτωση βλάβης ή έκτακτης κατάστασης, πυροσβεστικά και σωστικά μέσα τα οποία μας δίνουν ακόμα περισσότερα εφόδια σε ένα δύσκολο περιβάλλον όπως αυτό του πλοίου. Η STCW – αν ακολουθείτε σωστά – είναι πολύ χρήσιμη για την εκπαίδευση που θα πρέπει να έχουμε. Στο πλήρωμα μηχανής έχει υπάρξει τεράστια πρόοδος και τα περισσότερα είναι πλέον αυτοματοποιημένα. Οι «καφρίλες» του τύπου πετάμε πετρέλαια και σκουπίδια έχουν στο μέγιστο βαθμό μειωθεί (βέβαια αυτό έχει να κάνει και με την παιδία του καθενός μας).
Υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης
Από την άλλη, ο IMO θα πρέπει να βελτιωθεί και να ρίξει το βάρος του και σε άλλα θέματα. Τα resting hours είναι κάτι που θα πρέπει να κοιτάξει διεξοδικά. Πέρα από τα μεγάλα συμφέροντα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το γεγονός ότι υπάρχουν πλοία τα οποία κάνουν πολύ κουραστικά ταξίδια και το πλήρωμα είναι κουρασμένο. Αντί λοιπόν να κοιτάνε συνέχεια για μειώσεις των πληρωμάτων να δούνε λιγάκι την επιλογή να τα αυξήσουν! Άλλωστε υπάρχουν και οι εργασίες συντήρησης σε ένα πλοίο.
Θα πρέπει να θεσπίσει κανονισμούς σε ότι αφορά την εκπαίδευση των αξιωματικών. Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχουν κάποια κριτήρια στους εκπαιδευτές. Οι περισσότεροι που διδάσκουν σήμερα είναι πλοίαρχοι. Με αυτό συμφωνώ, αλλά σε ορισμένα ειδικά μαθήματα-σεμινάρια, νομίζω πως αυτό δεν φτάνει. Ας πούμε στην εκπαίδευση για ηλεκτρονικούς χάρτες όπου ο καθηγητής δεν φτάνει μόνο να είναι πλοίαρχος αλλά θα πρέπει να έχει εξειδίκευση επάνω σε αυτό. Υπάρχουν ακόμα περισσότερα παραδείγματα και για τους πλοιάρχους και για τους μηχανικούς.
Μέσω της MARPOL, θα πρέπει ο IMO να πιέσει τα λιμάνια για το θέμα των σκουπιδιών. Σε πάρα πολλά λιμάνια υπάρχει τρομερή βελτίωση όσο αναφορά την συλλογή των απορριμμάτων, υπάρχουν όμως λιμάνια στα οποία θα πρέπει η εκάστοτε εταιρεία να πληρώσει αρκετά ρήματα ώστε να τα δώσει. Δεν δικαιολογώ τις εταιρείες αλλά όπως όλοι καταλαβαίνουμε πολλές από αυτές μη θέλοντας να πληρώνουν χρήματα περνάνε την πίεση στο ναυτικό , λέγοντας του φράσεις τοθ τύπου «άστα να τα δώσουμε αλλού» ή «προσπάθησε να μη δώσεις πολλά και μας χρεώσουν» και άλλα πολλά. Ο υπεύθυνος αξιωματικός για τα σκουπίδια (υποπλοίαρχος) αναγκάζεται να τα στοιβάζει και να τα κρατάει στο πλοίο περιμένοντας το «τσάμπα», κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα τεράστιο πρόβλημα στην διαχείριση τους. Σε κάποιους δε, σου λέει Εμέσα η εταιρεία «ριχτά στη θάλασσα!» Είναι κάτι που δεν θα πρέπει να πέσετε στην παγίδα.
Οι αξιωματικοί του PSC που έρχονται για επιθεώρηση στα πλοίο θα πρέπει να σταματήσουν να το παίζουν ανακτητές και αστυνομικοί. Θα πρέπει να έρθουν ακόμα πιο κοντά στον ναυτικό και να συζητήσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μέσα στο πλοίο.
Όπως καταλαβαίνουμε υπάρχουν αρκετά θετικά πράγματα από τον IMO στη παγκόσμια ναυτιλία αλλά και πολλά που θα πρέπει ακόμα να βελτιώσει. Ελπίζουμε τα πράγματα να αλλάζουν προς το καλύτερο για το ναυτικό και όχι προς το χειρότερο.
g.k
e-Nautilia.gr
