Μήνυμα αναγνώστη
Σέβομαι απόλυτα και μοιράζομαι στο βαθμό που μπορώ την αγωνία των γονιών για την εύρεση των παιδιών τους. Τη λαχτάρα να τ΄αγκαλιάσουν ζωντανά και την ελπίδα πως θα ξυπνήσουν από έναν εφιάλτη.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τρεις σκέψεις μου, ίσως πρόωρες για το τι συνέβη εκεί, στις δύσκολες αυτές στιγμές. Είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα και για οποιοδήποτε πόρισμα. Δυστυχώς όμως, στη ζωή μαθαίνουμε από τα λάθη μας και ειδικά στο χώρο το δικό μας, αυτόν της ναυτιλίας, είναι κάτι που επιβάλλεται.
Η πρώτη σκέψη μου, έχει να κάνει με την εκπαίδευση του πληρώματος και με την ετοιμότητά του, στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Σχετικά, μπορείτε να βρείτε πληθώρα μελετών και βιβλιογραφίας. Αυτό που θα ήθελα να συμπληρώσω εδώ, είναι και η προσωπική μας ευθύνη ως επιβάτες. Οι περισσότεροι από εμάς, μπαίνουμε στο πλοίο με εκδρομική διάθεση ή κουρασμένοι από τη ρουτίνα της αναγκαστικής μετακίνησής μας μέσω πλοίου. Δυστυχώς ξεχνούμε ή ακόμα χειρότερα αδιαφορούμε να παρακολουθήσουμε τις ενημερωτικές εκπομπές στις τηλεοράσεις του πλοίου πριν τον απόπλου. Δεν παρατηρούμε από πού μπήκαμε στην καφετέρια του πλοίου και δεν προγραμματίζουμε από πού θα βγούμε αν κάτι πάει στραβά. Δεν προσέχουμε που βρίσκονται οι σταθμοί συγκεντρώσεως και που είναι οι θέσεις των σωσιβίων. Πολλές φορές ταξιδεύοντας με τους δικούς μου ανθρώπους και καθώς βρισκόμαστε χαλαρά στους άνετους καναπέδες του πλοίου, τους ζητώ να κλείσουν τα μάτια και να περιγράψουν τη διαδρομή που κάναμε από τον καταπέλτη μέχρι τη θέση μας ή το πώς θα βγούμε στο κατάστρωμα.
Η δεύτερη σκέψη μου, έχει να κάνει με τη κουλτούρα των λαών της Ασίας . Όσοι από εμάς έχουν ταξιδέψει σ΄αυτά τα λιμάνια, συχνά παρατηρούσαμε μια υποταγή στην εξουσία ίσως πλέον του δέοντος. Δεν κρίνω και δεν θέλω να φανεί άσχημα ο χαρακτηρισμός μου. Πολλές φορές όμως μου έκανε εντύπωση η απόλυτα πιστή εφαρμογή των κανονισμών και των οδηγιών, σε σημείο μάλιστα κωμικοτραγικό. Απουσίαζε παντελώς η προσωπική κρίση . Αν αυτό το συνδυάσουμε και με τις λαθεμένες οδηγίες που προέτρεπαν τους επιβάτες να παραμείνουν στις καμπίνες τους ενώ η κλίση του πλοίου ήταν πλέον μη αναστρέψιμη, με τη στάθμη του νερού μέσα στις καμπίνες να αυξάνεται δραματικά και από μαρτυρίες να έχουμε ταυτόχρονα και black out, μπορούμε να υποθέσουμε την τραγική κατάληξη.
Τέλος , ένα καινούργιο φαινόμενο, μια καινούργια τάση κάτι πρωτόγνωρο για τις μεγαλύτερες ηλικίες και κάτι το σύνηθες για τα παιδιά μας. Μήπως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε ένα κόσμο εικονικό; Διαβάζουμε και ακούμε για τα τελευταία mails και sms που στάλθηκαν εκείνες τις στιγμές. Πραγματικά δύσκολα κάποιος μπορεί να κρατήσει τα δάκρυά του, τόσο με το περιεχόμενό τους, όσο και αναλογιζόμενος την ένταση των τελευταίων αυτών στιγμών. Μήπως είναι τραγικό να πιστεύει ένα νέο παιδί πως η μοναδική του ελπίδα για ζωή βρίσκεται στα social media και όχι στα χέρια του;
Γεωργόπουλος Αντώνης
Καθηγητής Μ.Ε. Ναυτικών Μαθημάτων (Πλοίαρχος)