Το Πάσχα στο πλοίο είναι πάντα δύσκολο για έναν ναυτικό. Μακριά από την οικογένεια, τους φίλους και τα έθιμα, οι στιγμές μοναξιάς κυριαρχούν, όσο κι αν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε λίγη γιορτινή αίσθηση στη μέση του ωκεανού…
Το Πάσχα στο πλοίο όπως και τα Χριστούγεννα στο πλοίο αλλά και κάθε άλλη μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας και των Ελλήνων, είναι μια περίοδο που είναι συνυφασμένη με την οικογένεια.
Για εμάς τους ναυτικούς αυτές οι μέρες είναι λιγάκι περίεργες, μοναχικές και νοσταλγικές.
Έτσι λοιπόν, θυμάμαι και για το δικό μου Πάσχα στο πλοίο. Το μεγάλο Σάββατο η μέρα μου ξεκίνησε στις 7 η ώρα το πρωί που σηκώθηκα. Ήπια καφέ στο γραφείο μου με τον Α μηχανικό και εν συνέχεια ανέβηκα στην γέφυρα. Μπορώ να πω ότι ήμασταν από τους τυχερούς εκείνο το Πάσχα αφού ήμασταν εν πλω, στην μέση του Ινδικού ωκεανού, μακριά από πολυσύχναστες περιοχές με θαλάσσια κίνηση και λιμάνια. Ο καιρός ήταν καλός και ευτυχώς το swell (αποθαλασσία) κάτω του ενός μέτρου, κάτι που σημαίνει ότι δεν κούναγε καθόλου το καράβι. Για να συνεχίσω…
Στην γέφυρα, αφού έκανα κάποιες δουλειές σχετικά με κάποια email που έπρεπε να στείλω, κάθισα με τον ανθυποπλοίαρχο και συζητήσαμε λίγο για το τι γίνεται πίσω στα σπίτια και τις οικογένειες μας. Αυτά δηλαδή που συνηθίζουν να συζητούν οι ναυτικοί αυτές τις μέρες. Στην συνέχεια κατέβηκα για καφέ και στις 12 για το λιλιπούτειο – λόγω της ημέρα- φαγητό.
Όπως συνηθίζεται, είχαμε κανονίσει να φάμε την καθιερωμένη μαγειρίτσα το βράδυ. Ο μάγειρας ήταν Φιλιππινέζος αλλά σχετικά καλός. Παρόλα αυτά, το κατά πόσο θα είναι καλή η μαγειρίτσα παραμένει ένας γρίφος για το Πάσχα στο πλοίο… Άλλωστε μιλάμε για Πάσχα στο πλοίο… οι απαιτήσεις δεν είναι και τόσο αυξημένες
Η αλήθεια είναι ότι μετά το φαγητό ο χρόνος πέρασε αρκετά δύσκολα μέχρι το βράδυ.
Πήρα τηλέφωνο την οικογένεια μου, «σερφάρισα» λίγο στο ίντερνετ και εν συνέχεια ήπια καφέ στο καπνιστήριο μαζί με αρκετούς Έλληνες από το υπόλοιπο πλήρωμα. Αφού καθίσαμε αρκετά φύγαμε από το καπνιστήριο και δώσαμε ραντεβού για την μαγειρίτσα.
Βλέπετε τις εποχές που διανύουμε οι περισσότερες εταιρείες έχουν γίνει alcohol free. Κοινώς αντιμετωπίζουν τον ναυτικό σαν περισσότερο σκουπίδι από αυτόν που τον αντιμετώπιζαν τόσα. Χρόνια. Εμπιστεύονται σε ένα πλοίαρχο ένα πλοίο που μαζί με το φορτίο του κοστίζει 150 εκατομμύρια και δεν του εμπιστεύονται να έχει υπό την επίβλεψη του δέκα κάσες μπίρες και δέκα κρασιά. Από εκεί να καταλάβετε ποιοι διοικούν τη ναυτιλία. Έτσι λοιπόν, όλες αυτές οι «μαζώξεις» έχουν γίνει πλέον πολύ σύντομες.
Αφού πήγα και πάλι στην γέφυρα και έκατσα μέχρι τις 11 το βράδυ περίπου, κατέβηκα στο καπνιστήριο. Ξέρετε τώρα… Λίγα τραγούδια στην τηλεόραση και λίγη συζήτηση περιμένοντας να πάει βασανιστικά 12 τα μεσάνυχτα για την ανάσταση. 12 η ώρα, μπουρού, ανάσταση και οι ανάλογες ευχές μεταξύ μας, και στη συνέχεια βουρ για μαγειρίτσα.
Στο τραπέζι κόκα κόλα, νερό και 1-2 μπύρες χωρίς αλκοόλ. Φυσικά όλοι πάνω από τα κινητά για να μιλήσουμε με τις οικογένειες μας. Μετά από 20-30 βασανιστικά λεπτά σηκωθήκαμε και πήγαμε για τις καμπίνες μας. Είπαμε, όταν δεν υπάρχει μία μπίρα και ένα κρασί να πιεις, να νιώσεις λίγο άνθρωπος, να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις μια ιστορία, να ταξιδέψει λίγο το μυαλό σου, τότε κοιτάς το ρολόι πότε θα φύγεις.
Η μαγειρίτσα βέβαια καμία σχέση με αυτή που φτιάχνουμε πίσω στην Ελλάδα, αλλά οκ, αυτό είναι και αναμενόμενο. Απλά ήθελα αν το αναφέρω.Αφού πήγα στην καμπίνα και έκατσα λίγο, κοιμήθηκα.
Πάσχα στο πλοίο: Μια ακόμη μέρα στην δουλειά…
Το πρωί σηκώθηκα περίπου στις 6. Επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία στο πλοίο. Αφού έριξα μια ματιά στα e-mail, στον καιρό κτλ, απόλαυσα το καφέ μου βλέποντας στο ιντερνέτ τους στεριανούς και το πώς διασκέδασαν μετά την ανάσταση. Καλά που έχουμε το internet και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να βλέπουμε τουλάχιστον τι γίνεται έξω στην στεριά.
Εν συνεχεία πήγα στην γέφυρα να πιω καφέ. Ήρθε και ο γραμματικός με τον πρώτο Μηχανικό. Ο καιρός ήταν τέλειος και η κίνηση ανύπαρκτη.
Στις 11 η ώρα πήγαμε στην κουζίνα όπου ο μάγειρας είχε φτιάξει ένα σωρό πράγματα. Σιγά σιγά μαζεύτηκε όλο το πλήρωμα και στις 1 η ώρα είχαμε φάει.
Μετά έφυγα για την καμπίνα. Δηλαδή σχεδόν όλοι έφυγαν. Είπαμε, εάν έχεις μόνο κόκα κόλα να πιείς τότε δεν έχει και πολλά να πεις.
Χωρίς να το καταλάβω η ώρα πήγε 6 το απόγευμα. Στο καράβι απόλυτη ησυχία. Ούτε καραόκε ούτε τίποτα. Πήγα στην γέφυρα να πιω καφέ. Αφού ήπια τον καφέ και είπα και 2-3 κουβέντες με τον φιλιππινέζο ανθυποπλοίαρχο κατέβηκα στην καμπίνα. Μίλησα στο τηλέφωνο με την οικογένεια μου και μετά χάζεψα λίγο στο ιντερνέτ.
Η ώρα ήταν περίπου 11 όταν ξάπλωσα…. Ακόμη ένα Πάσχα στο πλοίο είχε και επίσημα τελειώσει για εμένα, για το υπόλοιπο πλήρωμα αλλά και για χιλιάδες ναυτικούς ανά τον κόσμο.
Βέβαια ένοιωσα ευλογημένος όταν ξάπλωσα για κάποιους πολύ σημαντικούς λόγους.
Το κυριότερο είναι ότι υπάρχει υγεία σε εμένα και στην οικογένεια μου. Και κατά δεύτερον ότι δεν ήμασταν σε κάποιο λιμάνι, ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε έστω και αυτό το υποτυπώδες Πάσχα.
Πάντα υπάρχουν και καλύτερα άλλα είναι σίγουρο ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για Πάσχα στο πλοίο.
Καλές γιορτές καλά ταξίδια και υγεία πάνω από όλα σε όλους μας. Και να θυμάστε. Το Πάσχα στο πλοίο είναι για τον ναυτικό «μία ακόμη μέρα στην δουλειά».
